Inny, lecz nigdy obcy

Odpowiedź, którą Jezus daje Janowi, zdaje się potwierdzać jego niepokój: „Idźcie i oznajmijcie Janowi to, co słyszycie i na co patrzycie: niewidomi wzrok odzyskują, chromi chodzą, trędowaci doznają oczyszczenia, głusi słyszą, umarli zmartwychwstają, ubogim głosi się Ewangelię. A błogosławiony jest ten, kto we Mnie nie zwątpi” (Mt 11,4-6). Zwątpić, oburzać się, ale z jakiego powodu? Na pewno nie z powodu uzdrowień i zmartwychwstań. Powodem jest Dobra Nowina, zwiastowana ubogim. Jezus mówi wprost: „Błogosławiony jesteś, Janie, jeżeli nie zwątpisz z mego powodu, z powodu mego postępowania wobec grzeszników, którzy są ubodzy”.

Jezus zdaje sobie sprawę, że postępuje inaczej, niż postępowali przed Nim ludzie religijni. Wie, że wzbudza niepokój, ogarnia rozmiary niebezpieczeństwa i trudności, jakich nastręcza Jego zachowanie. Wie, że Jego postawa nie zgadza się z koncepcjami religijnymi, nawet tymi najwyższego rzędu. Na przyjęcie nowego wina potrzebne są nowe stągwie (Mk 2,22).

Nie znaczy to, by Stary Testament nie poruszał kwestii przebaczenia. Jan Chrzciciel musiał znać teksty traktujące o miłosierdziu zawarte w Starym Testamencie, a nawet sam przyjmował grzeszników, gdy prosili go o chrzest. Lecz w Starym Testamencie, a także dla Żydów współczesnych Jezusowi, Bóg zachowywał swoje przebaczenie dla tego, kto wszedł już na drogę nawrócenia. Całkowita nowość Ewangelii polega na tym, że Jezus idzie ku grzesznikom widząc ich takimi, jakimi są, zanim jeszcze oni wyrażą gotowość pokuty, chęć zmiany życia. To On podejmuje inicjatywę. Zawiera się w tym właściwe Jezusowi odwrócenie porządku rzeczy. „Na takim odwróceniu porządku rzeczy polega całe chrześcijaństwo”. Jezus nie zstępuje z tej drogi, tak dalece niezrozumiałej dla Jana, dąży do towarzystwa grzeszników, znajduje radość w obcowaniu z nimi, a wszystko to robi nie po to, by dodać sobie blasku oryginalności ani nie po to, by dać do zrozumienia, że pochwala ich zachowanie. On po prostu wyraża tu, na ziemi, odczucia Boga. Nie odpowiada ludzkim oczekiwaniom, gdyż jest obecnością Innego w naszym świecie.

Jezus wyjaśnia odczucia Boga w wielu przypowieściach, a szczególnie w trzech, które zestawił św. Łukasz (Łk 15). Przypowieści te czerpią inspirację ze zdarzeń codziennych, szczególnie z faktu, że człowiek gubi cenną rzecz, a gdy ją znajduje, odczuwa radość. Ludzkie i normalne? I tak, i nie.

W wielu przypowieściach, mimo że początek wydaje się całkiem prawdopodobny i bliski ludzkiemu życiu, przychodzi moment, kiedy przypowieść nabiera znamion niezwykłości. Ta niezwykłość wskazuje, że opuszczamy dziedzinę ludzkiego doświadczenia, by wejść w świat Innego, w świat Boga. I to, co zostaje wyrażone od tej chwili, jest już wartością wyłącznie Bożą. Postać pasterza, z pewnością znajoma mieszkańcom Palestyny, przywołuje na myśl proroctwa ze Starego Testamentu, kiedy to sam Bóg składa obietnicę, że stanie się pasterzem swego ludu (Ez 34), ale czy jest tam mowa o takim pasterzu, do jakiego odwołuje się Jezus? Ten pasterz opuszcza dziewięćdziesiąt dziewięć owiec, wystawionych na wszelkie możliwe niebezpieczeństwa, i idzie szukać tej jednej, zaginionej, i szuka jej tak długo, aż ją znajdzie. Kobieta, która odnajduje zgubioną monetę, na pewno czuje radość, ale czy rzeczywiście sprasza wszystkie przyjaciółki, by radowały się razem z nią? Są i inne przykłady, często związane z przebaczeniem. Gospodarz i robotnicy — trudno o sytuację lepiej znaną słuchającym Jezusa. Ale który gospodarz wypłaci pełną należność za cały dzień temu, kto pracował tylko godzinę? (Mt 20,1-15) Wierzyciele i dłużnicy - sytuacja znana aż za dobrze. Ale gdzie znaleźć wierzyciela, który darowuje olbrzymie długi? (Mt 18,27)

Więcej na następnej stronie