Inny, lecz nigdy obcy

„Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1,1-2). Chrystus objawia Boga nie tylko w słowach, które wypowiada, lecz także w gestach i czynach, toteż może powiedzieć: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14,9). Ewangelia uzmysławia nam więc jednoczesną odmienność i bliskość Boga. Im wyraźniej postrzegamy Jego inność, tym wyraźniej jawi się Jego bliskość. Ten całkowicie inny - to ten bardzo bliski. Chrystus właśnie dlatego jest tak niezrównanie bliski, że jest inny niż ludzie. Jeżeli to zrozumiemy, wówczas cały ponadludzki wymiar Chrystusa stanie się dla nas zachętą do poznania, nie zaś przeszkodą. Uznamy, że można także pokochać Chrystusową chwałę. Toteż wszystkie fragmenty, które ukazują Go jako Innego, przestają wzbudzać lęk. Chrystusowa odmienność pozwoli odczuć Jego niezrównaną bliskość. Jeżeli zdołamy pojąć, że Bóg nigdy nie jest obcy, że nigdy nie jest obecnością czysto zewnętrzną, lecz że jest bardziej nasz własny niż nasza własna intymność, wtedy stanie się dla nas jasne, że Jego życie w nas to właśnie wypełnienie się naszej wolności.

* * *

Dostojewski pisząc „Idiotę” zrozumiał, że nikt nie jest bliższy niż ten Inny. Na tym polega jedna z tajemnic przedziwnej postaci księcia Myszkina. Oto wyraźne odbicie Innego, odbicie Chrystusa, w każdym razie postać, która nam przypomina Chrystusa - on jedyny potrafi zrozumieć cierpiącą Nastazję: „Radziłam się księcia, gdyż książę jest pierwszym człowiekiem w całym moim życiu, w którego prawdziwe dla mnie oddanie uwierzyłam bez wahania. On we mnie wierzył od pierwszego spojrzenia i ja też mu wierzę”.

Bóg nie byłby nam bardziej bliski, gdyby stał się na nasz obraz i podobieństwo, jak to gotowiśmy sobie wyobrażać. Jest bliski, ponieważ jest Inny: dlatego wszystko rozumie i wszystko przebacza jak nikt inny.

* * *

Więcej na następnej stronie