Między Bogiem i człowiekiem

Zamieszkanie Ducha Świętego

Przez wiarę w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, człowiek jednoczy się z Bogiem-Ojcem, stając się Jego dzieckiem i przyjacielem, a w jego sercu zamieszkuje Duch Boży. Zamieszkanie Ducha Świętego w duszy człowieka jest wyrażeniem metaforycznym, które oznacza tę samą jedność z Bogiem, na którą wskazują określenia „synostwo Boże” czy „przyjaźń z Bogiem”. Nie wystarczy powiedzieć: człowiek jest dzieckiem Bożym. Miłość miedzy nim a Bogiem nie nosi jedynie cech stosunku dziecka do Ojca. Mówi się więc za Pismem świętym, że Bóg jest przyjacielem i oblubieńcem wzajemnie oddanego Mu człowieka. Odwołując się do tych różnorodnych form miłości, chce się powiedzieć, że miłość między Bogiem a człowiekiem jest niepojęcie wyższa niż każda z nich i że nie można jej ostatecznie określić żadnym ludzkim słowem.

„Zamieszkanie” oznacza rodzinną bliskość, znajomość siebie bez reszty, zażyłość, związek imienny, osobowy, nie oficjalny ani urzędowy. Tak oto blisko jest człowiek z Bogiem dzięki Jezusowi Chrystusowi: nie tylko on staje się domownikiem Boga, ale i odwrotnie - Bóg staje się domownikiem człowieka, zamieszkując niejako pod jego biednym dachem. Bóg staje się siłą człowieka, który znajduje w Nim oparcie, tak jak oparciem dla słabszych domowników jest ktoś moralnie silniejszy. Człowiek może w każdej chwili zwracać się do Boga, zwracać się imiennie, i ma szansę poznawać Boga coraz lepiej, coraz bliżej...

Różne biblijne określenia związku człowieka z Bogiem pozwalają na wyrażenie jego stosunku do poszczególnych Osób Bożych: Ojca, Syna i Ducha Świętego, choć Bóg oczywiście jest jeden. O Jezusie Chrystusie, Synu Bożym wcielonym, myślimy jak o jednym z nas, naszym bracie, który nas prowadzi do Ojca. Nazywając się dziećmi Bożymi, myślimy o naszym stosunku do Boga-Ojca. Zamieszkanie Boga w człowieku Pismo święte łączy chętnie z osobą Ducha Świętego. Chociaż Jezus powiedział: „Jeśli mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i będziemy w nim przebywać” (J 14,23), to i Ewangelia Janowa, i listy św. Pawła mówią, że stanowimy mieszkanie dla Boga przez Ducha (Ef 2,22), że „Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który wola: Abba, Ojcze” (Gal 4,6).

Wierzymy, że Duch Święty jest osobową miłością Ojca i Syna. Że Ojciec i Syn są jedno, tchnąć Ducha swego. Że zatem przez tego Ducha, przez swoją miłość Ojciec i Syn wchodzą pod nasz dach i że my nie inaczej, jak w tymże Duchu, stajemy się domownikami i Syna, i Ojca.