Między Bogiem i człowiekiem

Wiara

Wiara jest zasadniczą postawą człowieka wobec Boga, który objawia mu swą miłość ku niemu i wolę zbawienia go. Wierząc człowiek całkowicie oddaje się Bogu jako swemu Stwórcy, Ojcu i Zbawicielowi. Wiara nie jest zatem jedynie uznaniem za prawdę tego, czego naucza Kościół, ani nawet samego Objawienia Bożego wyrażającego się w Piśmie świętym, choć jedno i drugie do niej należy, lecz jest osobowym, płynącym z głębi serca przyjęciem Bożej miłości, aktem wzajemnego oddania się Temu, który zwraca się do człowieka.

Wiara jest darem i łaską Bożą. Wszelka inicjatywa w dialogu, w jaki Bóg wchodzi z człowiekiem, objawiając mu się w Jezusie Chrystusie, pochodzi od Boga. „Nikt nie może przyjść do mnie, jeśli mu to nie zostalo dane przez Ojca” (J 6,65). Wiara jest zadaniem i powierzeniem się Bogu ze względu na Niego samego, dlatego że ten, który się nam objawia, jest samą Prawdą i Dobrem. Jednocześnie jednak wiara jest postawą rozumną, ponieważ Objawienie Boże jest wiarygodne. Jego głosicielami byli posłani przez Boga godni wiary ludzie: patriarchowie, prorocy i mędrcy Starego Testamentu, a przede wszystkim Jezus Chrystus, Syn Boży. Wiarygodnymi świadkami Jego życia, śmierci i zmartwychwstania byli apostołowie i wiarygodny jest Kościół na nich zbudowany.

Wiarą żyje się we wspólnocie współwierzących, to znaczy właśnie w Kościele. Przyjmuje się wiarę od tych, którzy już uwierzyli, przede wszystkim od rodziców. Każdy, kto wierzy i zgodnie z wiarą żyje, świadczy o niej i przekazuje ją innym. Wspólnie przeżywa się i wyznaje wiarę w modlitwie, w liturgii, we wspólnym, płynącym z wiary działaniu.

Wiara winna być bowiem źródłem i podstawą nawrócenia człowieka, to znaczy nowego spojrzenia na własne życie i wszystko, co człowieka otacza, kształtowania własnego postępowania zgodnie z poznaną wolą Bożą. Oddanie się Bogu ma znaleźć wyraz w służbie i miłości do bliźnich. „Wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie” (Jk 2,17). Natomiast dla wiary, przeżywanej na serio i konsekwentnie w całym postępowaniu, nie ma nic niemożliwego: „powiedzcie tej górze: przesuń się tam; i przesunie się” (Mt 17,20).