Jezuita w trudnych czasach - św. Józef Pignatelli

Śwęty Józef był siódmym z ośmiorga dzieci. Po śmierci rodziców powrócił do Hiszpanii i studiował w kolegium jezuitów. Zgłębiał między innymi filozofię oraz nauki humanistyczne w Manrezie. Po ukończeniu studiów wstąpił z bratem do zakonu. Odbył nowicjat w Tarragonie.

Po wydaniu przez króla Karola III dekretu 3 kwietnia 1767 roku, jezuici musieli opuścić Hiszpanię. W tym czasie Józef pracował jako kapłan w Saragossie. Jego brat był wtedy ambasadorem arcy-katolickiej Hiszpanii we Francji, a Józef jako jezuita musiał opuścić kraj. Większość jezuitów udała się wtedy do Włoch. Święty Józef zatrzymał się najpierw na Korsyce, potem w Genui, a ostatecznie osiadł we Ferrarze.

Papież Klemens XIV wydał dekret likwidujący cały zakon. Był to okres największego w dziejach natężenia bezbożnictwa. W jezuitach widziano awangardę Kościoła. Wolnomyśliciele wystąpili przeciwko zakonowi, a i w Kościele jezuici mieli także licznych wrogów. Akcja prześladowcza była doskonale zorganizowana przez masonerię. Zaczęto wyrzucać jezuitów z poszczególnych krajów. Pierwsza uczyniła to Portugalia, a w jej ślady poszła Francja i Hiszpania. Pod presją rządów 1773 roku papież wydał dekret kasacji zakonu.

Król pruski, Fryderyk II i caryca Katarzyna II zatrzymali zakon, aby podkreślić, że papież nie ma prawa mieszać się w ich wewnętrzne sprawy. Dzięki interwencji największych wrogów Kościoła zakon ocalał. W 1801 roku papież Pius VII zatwierdził istnienie zakonu w zaborze pruskim i rosyjskim. Likwidacja jezuitów miała na celu osłabić Kościół.

Św. Józef Pignatelli nie doczekał się wznowienia działalności zakonu. Zasłużył się podtrzymywaniem na duchu zakonników. Prowadził nowicjat do 1802 roku, dzięki tolerancji księcia Parmy, Ferdynanda Burbona. W 1803 roku został przełożonym zakonu na Białej Rusi w zaborze rosyjskim. Św. Józef wrócił, aby na nowo organizować placówki po wydaniu dekretu o restauracji zakonu w Neapolu i na Sycylii.

Zmarł w 1811 roku w pobliżu kościoła Św. Pantaleona i Koloseum. Papież Pius XI wyniósł go do chwały błogosławionych w 1933 roku, a papież Pius XII do chwały świętych w 1954 roku.