Między Bogiem i człowiekiem

Godność człowieka

Godność człowieka oznacza jego wyjątkową pozycję w całym otaczającym go świecie. Tylko człowiek jest istotą świadomą i wolną, dzięki czemu panuje nad światem materialnym, nad innymi istotami żywymi, poznaje i organizuje wszystko dla swojego dobra. Tylko człowiek, korzystając z doświadczeń przeszłych pokoleń, świadomy jest swojej historii, wytycza swą przyszłość i tworzy kulturę, przekształcając świat. Księga Rodzaju mówi, że Bóg stworzył człowieka na swój obraz, podobnego do siebie, nakazując mu, by uprawiał ziemię, czynił ją sobie poddaną i panował nad wszystkim, cokolwiek zostało przez Boga stworzone (por. Rdz. 1,26-30).

Świadomość i wolność, właściwe człowiekowi, czynią z niego autonomiczny podmiot działania. Poznając siebie w otaczającym świecie ludzi i rzeczy, człowiek decyduje i ma prawo decydować o sobie. Toteż godności człowieka uwłacza wszystko, co go zniewala i sprowadza do poziomu rzeczy, którymi można się posługiwać. Uwłacza mu zniewolenie ze strony innych ludzi, ale także i ze strony własnych, nieujarzmionych pragnień czy popędów. Człowiekowi - istocie świadomej i wolnej - drugi człowiek winien świadomie i dobrowolnie służyć. Tak właśnie, jako służbę, określa Jezus Chrystus swoje zbawcze posłannictwo (por. Mt 20,28) i odwołuje się dla jego przyjęcia do osobistej decyzji każdego człowieka: „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię...”. „Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony...” (Mk 1,15;16,16).

Godność człowieka wypływa z jego związku z Bogiem. Bóg go stworzył jako istotę świadomą i rozumną, mającą panować nad światem, jako „podobnego do siebie". Bóg chciał go mieć swoim przyjacielem i dzieckiem, objawiając mu swą miłość i wzywając go do tego, aby odwzajemniał ją „całym swoim sercem, cala swoją duszą i całym swoim umysłem” (Mt 22,37).

Gdy człowiek popadł w grzech, niejako zrywając więzy łączące go z Bogiem, „zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty... abyśmy mogli otrzymać przybrane synostwo” (Gal 4,4-5). Godność człowieka, jego wartość w oczach Bożych, wyraża się nie tylko w tym, że Syn Boży wcielony, Jezus Chrystus, oddał za nas życie, ale już w samym wydarzeniu wcielenia. „Syn Boży - tak uczy Sobór Watykański II - przez wcielenie swoje zjednoczył się jakoś z każdym człowiekiem” (KDK 22).

Chrystus chciał, byśmy dzięki wierze dostrzegali godność i wielkość każdego człowieka, zwłaszcza wszystkich ubogich, głodnych, spragnionych, bezdomnych, nagich, chorych, uwięzionych... Chciał, żebyśmy w każdym z naszych braci i sióstr dostrzegali Jego samego: „ ...wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, mnieście uczynili” (Mt 25,40).