Między Bogiem i człowiekiem

Miłość

Miłość to właściwa postawa człowieka wobec Boga i innych ludzi. Przede wszystkim jednak jest to stosunek Boga do człowieka, objawiony nam w Jezusie Chrystusie.

Jezus przebywał wśród „celników i grzeszników”, siadał z nimi przy jednym stole, głosił, że Bóg ich kocha jak ojciec marnotrawnego syna, na którego oczekuje z tęsknotą i któremu wybacza wszystko, gdy tylko wraca on do Niego.

Swoją śmierć na krzyżu przedstawia Jezus jako wyraz miłości Boga, który „Syna Swojego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3,16). „Bóg sam pierwszy nas umiłował” - głosi św. Jan (U 4,19). Bóg nas umiłował, gdyśmy jeszcze byli grzesznikami, podkreśla św. Paweł - ten, który prześladował wyznawców Jezusa, zanim uwierzył i został apostołem.

Jeśli Bóg nas kocha, to powinniśmy odwzajemnić Mu Jego miłość. I kochać się wzajemnie.

Miłość Boga nie sprowadza się do miłego uczucia. Musi się ona wyrażać w miłości do ludzi. Jakże bowiem mógłby ktoś szczerze mówić, że kocha Boga, którego nie widzi, gdyby nie kochał ludzi, których widzi (por. J 4,20).

Kochać ludzi - to także nie znaczy żywić dla nich miłe uczucia albo gorąco o swej miłości zapewniać. Kochać ludzi - to znaczy służyć im i przychodzić z pomocą, nie spodziewając się stąd niczego dla siebie. Tylko w ten sposób można naśladować Jezusa.

„To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali - mówi On - tak jak ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15,12-13).

Naśladować Jezusa - to kochać wszystkich ludzi, także nieprzyjaciół, którym tak trzeba przebaczać ich winy popełnione w stosunku do nas, jak sami oczekujemy przebaczenia naszych grzechów przez Boga. „I odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom” (por. Mt 6,12).

Miłość jest zatem przeciwieństwem samolubstwa: życiem nie dla siebie, lecz dla innych.

Miłość jest wartością absolutną w ludzkim życiu: jest życiem człowieka. Jest on bowiem zdolny żyć w sposób godny człowieka jedynie wówczas, gdy jest przekonany, że go ktoś kocha i gdy sam kocha innych.

Miłość jest istotą chrześcijaństwa. Jezus Chrystus przyszedł, by głosić, że Bóg kocha człowieka i że ludzie mają się kochać nawzajem, stając się w ten sposób dziećmi jedynego Ojca w niebie.

Miłość jest zbawieniem. Grzech przeciwstawia ludzi sobie nawzajem. Stają się sobie obcy, nienawidzą się, podnoszą na siebie rękę. Jezus, objawiając miłość Boga i nakazując wzajemną miłość bez zastrzeżeń, gromadzi rozproszone dzieci Adama, uwalniając je od nienawiści i grzechu. To jest droga do zbawienia i zbawienie wieczne; życie we wspólnej miłości z Bogiem i między sobą.

Miłością jest Bóg: Ojciec, Syn i Duch Święty, będący jedno w miłości. „Kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim” (l J 4,16).