Samotnik

Ewangelizacja jest prosta. Wieczorem cała wioska gromadzi się na wiejskim placu. Ciemności rozświetlają rozpalone przed chatami ogniska. On tłumaczy podstawowe rzeczy: że jest Bóg, który stworzył świat i kocha wszystkich ludzi. Katechista (taki świecki pomocnik misjonarza) przekłada jego słowa na lokalny język.

Rano ojciec Mirosław jedzie do następnej wioski. Stara się być w każdej co dwa tygodnie. Wszędzie przyjmują go dobrze. W jednej szef wioski mówi mu: – Jedyna krzywda, jaka może ciebie u nas spotkać, to poparzone ręce od gorącego jedzenia.

W każdej chacie obrazek Jana Pawła II. Papież odwiedził Senegal parę lat wcześniej i miejscowi oszaleli na jego punkcie. W jednej wiosce wizerunek Jana Pawła miał nawet muzułmanin – był szefem wioski.

Gdy dowiedzieli się, że ojciec Mirosław jest z Polski, zaczęli nazywać go bratem Papieża.

– Nawet podobny jesteś do niego – mówili. (Każdy biały wydawał im się taki sam).

– Papież wszystko załatwiał – wspomina. – Już wtedy uważali go za świętego.

Raz odprawiał pasterkę pod gołym niebem. Zastanawiał się, co ma powiedzieć w kazaniu analfabetom. Rozpoczął: „Przysyła mnie do was Papież, żebym opowiedział wam o narodzeniu Boga”.

– Wszyscy byli wniebowzięci, że przyjechałem specjalnie do buszu, żeby się z nimi spotkać – wspomina. – Atmosfera była niepowtarzalna.

Nie tylko ewangelizuje. Czasem bierze udział w wioskowych świętach. Afrykańczycy są gościnni: częstują winem palmowym i lokalnym piwem. Pije na umór. Widzi podziw w oczach tubylców. „Silny człowiek” – zdają się mówić.

– Sam mogłem wypić tyle co cała wioska – przyznaje.

Za winem palmowym i tamtejszym piwem nie przepada. Miejscowi sklepikarze przemycają mu wódkę z sąsiedniej Gwinei. Czasem, gdy chce się napić porządnego alkoholu, wymyśla jakiś powód i jedzie do miasta, do siedziby misji. W mieście może kupić lepsze piwo, whisky. Dla miejscowych prawie nieosiągalne z powodu cen. Dla niego, białego misjonarza, tanie jak barszcz.

Najgorsza jest pora deszczowa. Nie jeździ wtedy do buszu, bo drogi nieprzejezdne. Siedzi na misji i nudzi się. Z nudów więcej pije. Czasem na misji jest sam, bo współbracia wyjechali na urlopy.

– Wtedy była katastrofa – mówi. – Nie miałem żadnych hamulców.

W klasztornej piwnicy

Mówi, że gdyby nie został księdzem, też byłby alkoholikiem. Ma brata – założył rodzinę i też pił.

– Dla dzieci mogło nie być w domu cukierków, ale wódka zawsze musiała być – opowiada o bracie.

Mirek też pił od wczesnej młodości. Gdy dostał wypłatę na kolei, mógł wypić litr czystej wódki i nie był pijany. Może tylko podpity. Gdy poszedł do zakonu, popijał po cichu. W seminarium legalnie pić nie było wolno. Ale ci, którzy lubili wypić, zawsze znaleźli sposób.

Raz włamał się z kolegą do klasztornej piwnicy. Ojcowie trzymali tam wino i mocniejsze trunki na specjalne okazje.

Innym razem któryś z kleryków przywiózł spirytus. Rozcieńczyli go wodą z kranu. Wszyscy się pochorowali.

Kiedyś, był już księdzem, odwiedził go kolega. Chciał mu zrobić niespodziankę i przyniósł pół litra. – Byłem na niego wściekły – opowiada. – Dla mnie pół litra na dwóch to było nic.