Samotnik

Pierwszy w zakonie

– Fajny z ciebie chłop, ale za dużo pijesz – mówi do ojca Mirosława prowincjał.

Tylko tyle. Żadnych kar, żadnych konsekwencji, żadnych rozmów. Jakby nikt nie zdawał sobie sprawy, że coraz bardziej się stacza. Sam też nie widzi problemu.

– Wtedy w Polsce w ogóle się dużo piło – mówi.

W jego zgromadzeniu też. Ale on najwięcej. Będzie pierwszym w zakonie, który pójdzie na terapię.

Jak zbawienie

Coraz częściej zdarzają mu się ciągi – pije po kilka dni. Przełożony domu widzi, co się święci. Nie reaguje.

Czasem da mu dwadzieścia złotych. Mówi, że na kawę.

Ojciec Mirosław:

– Dla mnie to było jak zbawienie. Zaraz szedłem po pół litra.

Jego jedyna troska wtedy: mieć za co pić.

Z organizmem coraz gorzej. Przestał prawie jeść. Ciągle rozwolnienia, wymioty, coraz częściej jakieś zwidy.

– W chwilach trzeźwości czułem, że trzeba coś z tym zrobić.

Zapisał się na odwyk.

Strach przejść przez ulicę

Na odwyk trzeba było czekać. Warunkiem przyjęcia było chodzenie na mityngi AA.

Na mityngi chodzi na rauszu.

– Chciałem się jakoś pożegnać z alkoholem.

Nie ma jednak za co pić. Zrobił się agresywny. Koledzy nie puszczają go na kolędę. Coraz gorzej się czuje. Przestał jeść. Współbrat cierpliwie wmusza w niego zupę. Tak przez wiele dni.

– Inaczej może bym wtedy umarł – mówi.

Siedzi przy stole w refektarzu. Wszyscy rozmawiają, śmieją się. Nie wie, o czym rozmawiają. Z czego się śmieją. Może z niego? Boi się przejść przez ulicę.

Piekło.