Krzyk

Podczas wczorajszej audiencji generalnej wydarzył się przykry incydent. Mający około czterdziestu lat mężczyzna, prawdopodobnie mieszkający od lat w Rzymie Irlandczyk, w pewnym momencie zaczął krzyczeć: „To nie jest Kościół Boga”. Reakcja żandarmerii watykańskiej była błyskawiczna. Został ujęty i przekazany włoskiej policji. Na incydent zareagował również Franciszek. „Przed kilkoma minutami słyszeliśmy krzyczącego człowieka. Krzyczał, ponieważ miał jakiś problem. Nie wiemy – fizyczny, psychiczny, czy duchowy. Ale to nasz mający problem brat. Chciałbym zakończyć modlitwą za niego, za naszego cierpiącego brata, biednego człowieka. Bo jeśli krzyczał, to dlatego, że cierpi. Nie bądźmy głusi na potrzeby tego brata”.

Podobne incydenty miały miejsce także w przeszłości. Towarzyszące im komentarze z reguły kładły nacisk na zaburzenia osobowości sprawcy. Wczoraj Franciszek tę perspektywę wywrócił do góry nogami. To nie zaburzenia. Krzyczy cierpiący człowiek. Potrzebujący naszej uwagi, współczucia. Brat.

Ostatnie słowo odsyła do planowanych na piątek obchodów II. Międzynarodowego Dnia Braterstwa Ludzkiego, przypadającego w rocznicę podpisania dokumentu z Abu Zabi. Nawiązując doń Franciszek w środę powiedział: „Braterstwo to docieranie do innych, szanowanie ich, słuchanie z otwartym sercem, aby wraz z wyznawcami innych religii i ludźmi dobrej woli, podjąć konkretne kroki i potwierdzić, że dziś jest czas braterstwa, rezygnacji z podsycania konfliktów, podziałów i napięć. Módlmy się i angażujmy każdego dnia, abyśmy wszyscy mogli żyć w pokoju jak bracia i siostry”.

Warto zauważyć, że Dokument z Abu Zabi jest w pewnym sensie odpowiedzią na krzyk. Uciskanych, cierpiących, ofiar wojen i prześladowań, traktowanych jak towar i wykorzystywanych, niszczonego środowiska naturalnego. Ale też – musimy mieć świadomość – w wielu miejscach jego przesłanie jest kontestowane i rodzi krzyk podobny do słyszanego w środę w Auli Pawła VI. Braterstwo, owszem, ale tylko ze swoimi i dla swoich…

Na koniec o krzyku proroczym. Minęło 75 lat od ogłoszenia przez Piusa XII Konstytucji Apostolskiej Provida Mater Ecclesia, w której tenże papież „uznał formę świadectwa, jaka, zwłaszcza od pierwszych dziesięcioleci ubiegłego stulecia, szerzyła się wśród szczególnie zaangażowanych  katolików świeckich”. Z tej okazji Franciszek napisał list, adresowany do Przewodniczącej Światowej Federacji Instytutów Świeckich, Jolanty Szpilarewicz. Zachęca w nim „do przyzywania w sposób szczególny Ducha Świętego, aby odnowił w każdym z członków Instytutów Świeckich proroczą moc, która uczyniła go tak wielki darem zarówno przed jak i po Soborze Watykańskim II”.

To dobry moment, by wspomnieć dwa polskie instytuty świeckie. Pierwszy wyprzedził papieską konstytucję. Jest nim Prymasowski Instytut Maryjny. Jego początki sięgają roku 1942, gdy Maria Okońska z grupą dziewcząt spotkała w Laskach dzisiejszego Błogosławionego Stefana – księdza Wyszyńskiego. Drugi zaczął formować się kilka lat później, gdy skupiona wokół Sługi Bożego Księdza Franciszka Blachnickiego grupa kobiet po rekolekcjach na Jasnej Górze, zdecydowała się na kontynuację jakiejś formy życia wspólnotowego. Tak powstawał dzisiejszy Instytut Niepokalanej Matki Kościoła, którego członkini stoi na czele Światowej Federacji.

Na jedną myśl z niezauważonego w Polsce Listu chciałbym wskazać. Franciszek pisze w nim: „Specyfika charyzmatu Instytutów Świeckich wzywa was do radykalizmu, a jednocześnie do bycia wolnym i kreatywnym, by przyjąć od Ducha Świętego najwłaściwszy sposób przeżywania świadectwa chrześcijańskiego. Bądźcie instytutami, ale nie instytucjonalizujcie się! (…) Świeccy konsekrowani są znakiem profetycznym, wzywającym do objawiania miłości Ojca raczej życiem niż słowami, do codziennego okazywania jej na drogach świata. Dziś przyszedł nas nie tyle na argumenty i przekonujące przemówienia; jest to przede wszystkim czas świadectwa. Ponieważ gdy apologia dzieli, piękno życia przyciąga. Bądźcie świadkami, którzy przyciągają”.