Dokument końcowy Synodu Biskupów o młodzieży

Uczestnictwo i protagonizm

Młodzi ludzie pragną być protagonistami

52. W obliczu przeciwności społecznych wielu młodych ludzi chce wykorzystać swoje talenty, umiejętności oraz kreatywność i gotowi są wziąć na siebie odpowiedzialność. Wśród kwestii leżących im najbardziej na sercu pojawiają się zrównoważenie społeczne i środowiskowe, dyskryminacja i rasizm. Zaangażowanie ludzi młodych często podąża drogami bezprecedensowymi, wykorzystując także potencjał komunikacji cyfrowej na rzecz mobilizacji i wywoływania presji politycznej: upowszechniania stylu życia, wzorców konsumpcji oraz inwestycji - krytycznych, solidarnych i przyjaznych dla środowiska; nowych form zaangażowania i uczestnictwa w życiu społecznym i politycznym; nowych sposobów opieki społecznej w celu zabezpieczenia osób najsłabszych.

Powody pewnego dystansu

53. Synod zdaje sobie sprawę, że znaczna liczba ludzi młodych z różnych przyczyn nic nie oczekuje od Kościoła, ponieważ nie uważa go za znaczący dla swego życia. Niektórzy, wręcz przeciwnie, wyraźnie proszą o pozostawienie ich w spokoju, ponieważ odczuwają jego obecność jako niewygodną, a nawet irytującą. Takie żądanie często nie rodzi się z bezkrytycznej i impulsywnej pogardy, ale ma też swoje korzenie w poważnych i godnych uszanowania przyczynach: skandalach seksualnych i ekonomicznych; nieprzygotowaniu kapłanów, którzy nie potrafią odpowiednio uchwycić wrażliwości młodych ludzi; brak staranności w przygotowaniu homilii i głoszenia słowa Bożego; bierności przypisywanej ludziom młodym we wspólnocie chrześcijańskiej; trudnościom Kościoła w uzasadnianiu swoje stanowiska doktrynalnego i etycznego wobec współczesnego społeczeństwa.

Ludzie młodzi w Kościele

54. Młodzi katolicy nie są jedynie adresatami działalności duszpasterskiej, lecz żywymi członkami jedynego Ciała Kościoła, ochrzczonymi, w których żyje i działa Duch Pański. Przyczyniają się do wzbogacenia tego, czym jest Kościół, a nie tylko do tego, co czyni. Są jego teraźniejszością, a nie tylko jego przyszłością. Ludzie młodzi są czynnymi uczestnikami wielu działalności kościelnych, w których szczodrze ofiarowują swoją posługę, w szczególności poprzez animację katechezy i liturgii, opiekę nad najmłodszymi, wolontariat na rzecz ubogich. Także ruchy, stowarzyszenia i zgromadzenia zakonne oferują młodym ludziom możliwości zaangażowania i podjęcia współodpowiedzialności. Czasami dyspozycyjność młodych ludzi spotyka się z pewnym autorytaryzmem i nieufnością ze strony dorosłych i duszpasterzy, którzy nie uznają w wystarczającym stopniu ich kreatywności i nie potrafią dzielić się odpowiedzialnością.

Kobiety w Kościele

55. Pojawia się także wśród młodych postulat większego uznania i dowartościowania kobiet w społeczeństwie i w Kościele. Wiele z nich wypełnia we wspólnotach chrześcijańskich niezastąpioną rolę, ale w wielu sytuacjach trudno im dać miejsce w procesach decyzyjnych, nawet jeśli procesy te nie wymagają konkretnych odpowiedzialności związanych z posługą. Brak głosu kobiecego i spojrzenia z perspektywy kobiecej zubaża dyskusję i pielgrzymowanie Kościoła, pozbawiając rozeznanie cennego wkładu. Synod zaleca uświadomienie wszystkim, jak pilna jest nieunikniona zmiana, również na podstawie refleksji antropologicznej i teologicznej, myślenia na temat komplementarności między kobietami a mężczyznami.

Misja ludzi młodych wobec swoich rówieśników

56. W wielu przypadkach istnieją grupy ludzi młodych, niejednokrotnie reprezentujących stowarzyszenia i ruchy kościelne, które są bardzo aktywne w ewangelizacji swoich rówieśników dzięki klarownemu świadectwu życia, przystępnemu językowi i zdolności do nawiązania prawdziwych więzi przyjaźni. Ten apostolat pozwala nieść Ewangelię osobom, do których zdaje się trudno dotrzeć poprzez zwyczajne duszpasterstwo młodzieżowe, a zatem przyczynia się do dojrzewania u tych osób tej samej wiary, jak u tych, którzy się weń angażują. Dlatego ten apostolat należy docenić, wspierać, towarzyszyć mu mądrością i zintegrować z życiem wspólnot.

Pragnienie bardziej autentycznej i braterskiej wspólnoty kościelnej

57. Młodzi ludzie oczekują, aby Kościół jaśniał autentycznością, przykładnością, kompetencją, współodpowiedzialnością i rzetelnością kulturową. Czasami żądanie to brzmi jak krytyka, ale często przyjmuje pozytywną formę osobistego zaangażowania we wspólnotę braterską, przyjazną, radosną i proroczo zaangażowaną w zwalczanie niesprawiedliwości społecznej. Wśród oczekiwań młodych ludzi wyróżnia się zwłaszcza pragnienie, aby w Kościele przyjęto styl dialogu, mniej paternalistycznego a bardziej szczerego.

CZĘŚĆ II. „OCZY IM SIĘ OTWORZYŁY”

58. „I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego. Tak przybliżyli się do wsi, do której zdążali, a On okazywał, jakoby miał iść dalej. Lecz przymusili Go, mówiąc: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił». Wszedł więc, aby zostać z nimi. Gdy zajął z nimi miejsce u stołu, wziął chleb, odmówił błogosławieństwo, połamał go i dawał im. Wtedy oczy im się otworzyły i poznali Go, lecz On zniknął im z oczu” (Łk 24, 27-31).

Wysłuchawszy ich, Pan skierował do dwóch wędrowców sugestywne i decydujące „słowo”, zdecydowane i przemieniające. W ten sposób Pan ze słodyczą i siłą, wchodzi do ich mieszkania, pozostaje z nimi i dzieli się chlebem życia: to właśnie znak eucharystyczny pozwala dwóm uczniom w końcu otworzyć oczy.

Nowa Pięćdziesiątnica

Działanie Ducha Świętego

59. Duch Święty rozpala serce, otwiera oczy i pobudza wiarę dwóch wędrowców. Działa od początku stworzenia świata, aby wypełnił się plan Ojca, żeby wszystko na nowo zjednoczyć w Chrystusie. Działa w każdym czasie i w każdym miejscu, w różnych sytuacjach i kulturach, wzbudzając nawet pośród trudności i cierpień wysiłki na rzecz sprawiedliwości, poszukiwanie prawdy, odwagę nadziei. Oto dlaczego św. Paweł stwierdza, że „ całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia” (Rz 8, 22). Pragnienie życia w miłości i ów zdrowy niepokój, który zamieszkuje serca młodych są częścią wielkiej tęsknoty wszelkiego stworzenia za pełnią radości. W każdym z nich, nawet w tych, którzy nie znają Chrystusa, działa Duch Stwórczy aby ich doprowadzić do piękna, dobra i prawdy.

Duch odmładza Kościół

60. Młodość jest niepowtarzalnym i pobudzającym okresem życia, który przeżył sam Jezus, uświęcając go. Orędzie do młodzieży Drugiego Soboru Watykańskiego (7 grudnia 1965) przedstawiło Kościół jako „prawdziwą młodość świata”, która ma „zdolność radowania się z tego, co rozpoczyna, bezpowrotnego oddania się, odnowienia i ponownego wyruszenia po nowe zdobycze”. Dzięki swojej świeżości i wierze, ludzie młodzi przyczyniają się do ukazania tego oblicza Kościoła, które odzwierciedla „wielkiego Żyjącego, Chrystusa wiecznie młodego”. Nie chodzi więc o stworzenie nowego Kościoła dla młodzieży, lecz o ponowne odkrycie wraz z nią młodości Kościoła, otwierając nas na łaskę nowej Pięćdziesiątnicy.

Duch Święty w życiu człowieka wierzącego

61. Powołaniem chrześcijanina jest naśladowanie Chrystusa, poprzez przejście przez wody chrztu, otrzymanie pieczęć bierzmowania i stawanie się w Eucharystii częścią Jego Ciała:

„Duch Święty przychodzi, ogień tuż po wodzie, formując was w chleb, który jest Ciałem Chrystusa” (Augustyn, Kazanie 227). W procesie wtajemniczenia chrześcijańskiego to przede wszystkim bierzmowanie pozwala wierzącym przeżyć doświadczenie Pięćdziesiątnicy, nowego wylania Ducha dla umocnienia rozwoju i misji Kościoła Ważne jest odkrycie na nowo bogactwa tego sakramentu, uchwycenie jego związku z osobistym powołaniem każdego ochrzczonego i teologią charyzmatów, ważna jest lepsza troska o jego wymiar duszpasterski, aby nie stawał się wydarzeniem formalnym i niezbyt znaczącym. na drodze każdego powołania działa Duch Święty: jest on „nauczycielem wewnętrznym”, któremu trzeba dać się prowadzić.