Dokument końcowy Synodu Biskupów o młodzieży

Dialog towarzyszenia

112. Różne tradycje duchowe są zgodne co do tego, że dobre rozeznanie wymaga regularnej konfrontacji z kierownikiem duchowym. Wyrażenie słowami swoich przeżyć w sposób autentyczny i osobisty sprzyja ich wyjaśnieniu. Jednocześnie osoba towarzysząca podejmuje istotną funkcję konfrontacji zewnętrznej, stając się pośrednikiem macierzyńskiej obecności Kościoła. Jest to funkcja delikatna, o której mowa była w poprzednim rozdziale.

Decyzja i potwierdzenie

113. Rozeznanie jako wymiar stylu życia Jezusa i jego uczniów pozwala na konkretne procesy, których celem jest wyjście z niejasności przez wzięcie odpowiedzialności za decyzje. Zatem procesy rozeznawania nie mogą trwać w nieskończoność, zarówno w przypadku procesów osobistych, czy wspólnotowych, jak i instytucjonalnych. Po decyzji następuje równie fundamentalna faza wdrażania i weryfikacji w życiu codziennym. Dlatego niezbędne będzie dalsza kontynuacja na etapie uważnego słuchania odgłosów wewnętrznych, aby przyjąć głos Ducha Świętego. Na tym etapie szczególne znaczenie ma konfrontacja z rzeczywistością. Przede wszystkim różne tradycje duchowe wskazują na wartość życia braterskiego i służby ubogim jako poligonu doświadczalnego dla podejmowanych decyzji oraz jako miejsca, w którym dana osoba w pełni objawia swoją tożsamość.

III CZĘŚĆ. „W TEJ SAMEJ CHWILI WYBRALI SIĘ I WRÓCILI”

114. „I mówili do siebie: «Czy serce nie rozpalało się w nas, gdy rozmawiał z nami w drodze i wyjaśniał nam Pisma? W tej samej chwili wybrali się i wrócili do Jeruzalem. Tam znaleźli zgromadzonych Jedenastu i innych z nimi, którzy mówili: «Pan prawdziwie zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi. Także oni opowiadali o tym co im się przydarzyło w drodze i jak dał się im poznać przy łamaniu chleba” (Łk 24, 32-35).

Od słuchania Słowa, przechodzimy do radości spotkania, które wypełnia serce, nadaje sens życiu i wzbudza nową energię. Twarze się rozjaśniają, a droga nabiera wigoru: to światło i moc odpowiedzi powołaniowej, która staje się misją wobec wspólnoty i całego świata. Niezwłocznie i bez lęku uczniowie powracają tam, gdzie byli, aby dołączyć do braci i zaświadczyć o swoim spotkaniu ze zmartwychwstałym Jezusem.

Młody Kościół

Ikona zmartwychwstania

115. Kontynuując paschalną inspirację Emaus, ikona Marii Magdaleny (por. J 20,1 do 18) oświetla drogę, którą Kościół chce przejść wraz z młodymi i dla młodych jako owoc tego Synodu: drogę zmartwychwstania, która prowadzi do głoszenia i do misji. Przeniknięta głębokim pragnieniem Pana, przeciwstawiając się ciemności nocy, Maria Magdalena biegnie do Piotra i drugiego ucznia. Jej poruszenie inicjuje ich poruszenie, jej kobiece poświęcenie uprzedza bieg apostołów i otwiera im drogę. O świcie tego pierwszego dnia tygodnia nadchodzi niespodzianka spotkania: Maria szukała, bo kochała, ale znajduje, ponieważ jest kochana. Zmartwychwstały Chrystus pozwala się rozpoznać, wzywając ją po imieniu i prosi ją, aby go nie zatrzymywała, ponieważ Jego zmartwychwstałe ciało nie jest skarbem, który może być uwięziony, ale tajemnicą, którą trzeba się dzielić. W ten sposób zostaje ona pierwszą uczennicą misjonarką apostołką apostołów. Uzdrowiona ze swoich ran (por. Łk 8,2) i będąc świadkiem zmartwychwstania, staje się obrazem młodego Kościoła, o jakim marzymy.

Podążać wraz z młodymi

116. Pasja poszukiwania prawdy, zadziwienie w obliczu piękna Pana oraz zdolność do dzielenia się i radość przepowiadania są obecne także dzisiaj w sercach wielu młodych ludzi, którzy są żywymi członkami Kościoła. Nie chodzi więc o uczynienie czegoś „dla nich”, ale o życie w komunii „z nimi”, razem wzrastając w zrozumieniu Ewangelii oraz w poszukiwaniu najbardziej autentycznych form, aby ją przeżywać i o niej świadczyć. Odpowiedzialny udział młodych ludzi w życiu Kościoła nie jest czymś opcjonalnym, ale wymogiem życia chrzcielnego i nieodzownym elementem życia każdej wspólnoty. Wysiłki i słabości ludzi młodych pomagają nam być lepszymi, ich pytania stawiają nam wyzwania, ich wątpliwości stawiają nam pytania o jakość naszej wiary. Potrzebujemy również ich krytyki, ponieważ często słyszymy poprzez nią głos Pana, który żąda od nas nawrócenia serca i odnowienia struktur.

Pragnienie dotarcia do wszystkich młodych

117. Podczas Synodu zawsze zastanawialiśmy się nad młodymi ludźmi, mając na uwadze nie tylko tych, którzy należą do Kościoła i aktywnie w nim działają, ale również wszystkich tych, którzy mają inne wizje życia, wyznają inne religie lub deklarują, że znajdują się poza perspektywą religijną. Wszyscy ludzie młodzi, nikogo nie wykluczając, są w sercu Boga, a zatem także w sercu Kościoła. Ale uznajemy, że nie zawsze to stwierdzenie, które rozbrzmiewa w naszych ustach, znajduje rzeczywisty wyraz w naszych działaniach duszpasterskich: często trwamy zamknięci w naszych środowiskach, gdzie ich głos nie dociera, albo poświęcamy się działaniom mniej wymagającym lub przyjemniejszym, tłumiąc ów zdrowy niepokój duszpasterski, który wyprowadza nas z naszego rzekomego bezpieczeństwa. Jednak Ewangelia wzywa nas do odwagi i chcemy to czynić bez zarozumiałości i bez uprawiania prozelityzmu, świadcząc miłość Pana i wyciągając rękę do wszystkich młodych ludzi w świecie.

Nawrócenie duchowe, duszpasterskie i misyjne

118. Papież Franciszek często przypomina nam, że nie jest to możliwe bez poważnego procesu nawrócenia. Zdajemy sobie sprawę, że chodzi nie tylko o doprowadzenie do powstania nowych form działalności i nie chcemy pisać „ekspansjonistycznych planów apostolskich, drobiazgowych i dobrze nakreślonych, typowych dla przegranych generałów!” (FRANCISZEK, Evangelii gaudium, n. 96). Wiemy, że aby być wiarygodnymi, musimy żyć reformą Kościoła, która pociąga za sobą oczyszczanie serca i przemianę stylu. Kościół musi naprawdę pozwolić sobie na przyjęcie kształtu Eucharystii, którą celebruje jako źródło i szczyt swego życia: kształt chleba składającego się z wielu kłosów i łamanego dla życia świata. Owocem tego Synodu, decyzją jaką Duch Święty natchnął nas poprzez słuchanie i rozeznanie jest podążanie z młodymi ludźmi, idąc do wszystkich, aby dać świadectwo miłości Boga. Możemy opisać ten proces mówiąc o synodalności dla misji, czyli synodalności misyjnej: „urzeczywistnienie Kościoła synodalnego jest warunkiem koniecznym dla nowej energii misyjnej, która będzie obejmowała cały Lud Boży” [1]. Chodzi o proroctwo Soboru Watykańskiego II, którego jeszcze nie podjęliśmy w całej swej głębi i nie rozwinęliśmy w swych codziennych sytuacjach , a które przypomniał nam Papież Franciszek mówiąc: „Droga synodalności jest drogą, której Bóg oczekuje od Kościoła trzeciego tysiąclecia” (FRANCISZEK, Przemówienie podczas uroczystości upamiętniającej 50. rocznicę ustanowienia Synodu Biskupów, 17 października 2015). Jesteśmy przekonani, że taki wybór, owoc modlitwy i dyskusji, pozwoli Kościołowi, dzięki łasce Bożej, aby być i wyraźniej ukazywać się jako „młodość świata”.

ROZDZIAŁ I. SYNODALNOŚĆ MISYJNA KOŚCIOŁA

Konstytutywny dynamizm

Młodzi ludzie proszą nas, byśmy szli razem

119. Kościół jako całość, od chwili gdy podczas tego Synodu postanowił zająć się młodzieżą, dokonał jasnego wyboru: uważa tę misję za epokowy priorytet duszpasterski, w który trzeba włożyć czas, energię i zasoby. Od początku procesu przygotowania ludzie młodzi wyrazili chęć zaangażowania się, bycia docenianymi i aktywnymi współuczestnikami życia i misji Kościoła. Podczas tego Synodu doświadczyliśmy, że współodpowiedzialność przeżywana z młodymi chrześcijanami jest dla biskupów źródłem głębokiej radości. Rozpoznajemy w tym doświadczeniu owoc Ducha Świętego, który nieustannie odnawia Kościół i wzywa go do praktykowania synodalności, jako sposobu bycia i działania, krzewiąc uczestnictwo wszystkich ochrzczonych i ludzi dobrej woli, każdego w zależności od jego wieku, stanu życia i powołania. W tym Synodzie, doświadczyliśmy, że kolegialność jednocząca biskupów cum Petro et sub Petro w trosce o lud Boży powinna wyrazić się i ubogacić poprzez praktykę synodalności na wszystkich poziomach.