Akcja Katolicka – satysfakcja, niepokój, nadzieja

Trzeci mój niepokój wiąże się z tym, że Akcja Katolicka często traktuje siebie i jest traktowana przez innych jako jedno z wielu zrzeszeń laikatu w Kościele katolickim. Jej wyjątkowość wyrażana jest co najwyżej podczas różnego rodzaju powitań, gdzie wśród wielości ruchów, grup i stowarzyszeń katolickich zauważa się „szczególnie” Akcję Katolicką. A przecież nie taka jest prawda o Akcji Katolickiej i nie o taką, czysto formalną jej „szczególność” chodzi. Muszę przyznać, że nieraz mam wrażenie, iż żyjemy także w Kościele, może nie uświadamiając sobie tego, dziedzictwem komunizmu, który spłaszczyć chciał rzeczywistość społeczną i zrównać wszystkich ze wszystkimi. Oczywiście z wyjątkiem proletariackiej elity, która rzekomo lepiej rozumiała logikę historii, a która przecież w rzeczywistości z proletariatem nie miała nic wspólnego. Nie jeden raz, kiedy w różnych wystąpieniach uwydatniałem rolę Akcji Katolickiej, spotykałem się z publiczną ripostą, wypowiadaną nawet przez hierarchów, że przecież oprócz tej organizacji istnieją w Kościele katolickim inne, nie mniej ważne stowarzyszenia, i ich rolę także trzeba uwydatniać. W pewnym sensie trzeba się z tym zgodzić, ale nie oznacza to, że Akcja Katolicka nie znajduje się na szczycie hierarchii zrzeszeń katolickich. Jest tam nie ze względu na takie jej ambicje. Nie ze względu także na jakieś szczególne uzdolnienia, inteligencję czy profesjonalizm jej członków, ale ze względu na jej charyzmat. Powiedzmy sobie prawdę! Jeśli Akcja Katolicka ma być naprawdę Akcją Katolicką, żadne inne stowarzyszenie nie powinno być bliższe biskupowi diecezjalnemu i proboszczowi parafii. Jest to bowiem stowarzyszenie biskupa, jest to stowarzyszenie proboszcza. Nie ze względu na cechy osobowościowe osób sprawujących te urzędy. Ale ze względu na ideowe utożsamianie się organizacji z programem duszpasterskim diecezji i parafii oraz na stawianie się do dyspozycji we wprowadzaniu tego programu w życie. Mamy tutaj także wiele do zrobienia. Zarówno w sferze przekonania do takiej wizji Akcji Katolickiej jak i w sferze duszpasterskiej praktyki. Gdybyśmy tych wyzwań nie podjęli, budziłoby to mój największy niepokój.

Jest jeszcze jeden, czwarty już niepokój, który noszę w moim umyśle i sercu, kiedy prowadzę namysł nad Akcją Katolicką. Nie możemy nie zauważyć, że organizacją tą zainteresowane są nade wszystko, a może wyłącznie osoby w sile wieku. Brak jest w niej młodzieży i dzieci. Będę o tym pisał w trzecim punkcie testamentu asystenta, gdzie ukażę podstawy nadziei, jaka wiąże się z istnieniem i rozwojem Akcji Katolickiej. Bardzo często zastanawiałem się, często też rozmawiałem o tym z aktywnymi członkami stowarzyszenia, czy dzieci lub wnuki aktywnych członków Akcji Katolickiej zainteresowane są tą organizacją, czy przejawiają chęć zaangażowania się w jej działalność. Pozytywną odpowiedź na tak postawione pytanie mogłem dać tylko w kilku, odosobnionych przypadkach. W tej sytuacji myśl moja biegnie do nauczania papieża Pawła VI na temat Akcji Katolickiej, który mówił o członkostwie rodzinnym w tej organizacji apostolskiej. Im dłużej myślę nad tą propozycją, tym bardziej dostrzegam genialną intuicję, która legła u jej podstawy. W sytuacji braku zainteresowania młodych ideą Akcji Katolickiej powinniśmy przemyśleć wprowadzenie rodzinnego członkostwa w tej organizacji. Dla aktywnych członków stowarzyszenia własna rodzina stanie się wtedy pierwszym obszarem apostolstwa, a Akcja Katolicka będzie miała wtedy większą szansę na przywrócenie rodzin Kościołowi, uczynienie z nich na nowo Kościołów domowych oraz włączenie ich – jako zbiorowego podmiotu – w apostolską misję Kościoła, dzięki czemu wiara w jej misyjnym wymiarze będzie przekazywana z pokolenia na pokolenie.