Akcja Katolicka – satysfakcja, niepokój, nadzieja

Po rozwiązaniu problemów związanych z koncepcją Akcji Katolickiej przyszedł czas na pracę bardziej techniczną. Pamiętam cały proces tworzenia logo stowarzyszenia. Wywołało to także dużą, burzliwą czasami dyskusję. Także tutaj starły się ze sobą dwie tendencje: narodowo – patriotyczna i religijno – moralna. Znowu zwyciężyła koncepcja druga. Doszły następnie problemy związane z uzyskaniem osobowości prawnej kościelnej i cywilnej, z metodą powoływania pierwszych oddziałów parafialnych itd., itd. Trzeba było przecież zbudować coś zupełnie nowego, czego w rzeczywistości Kościoła Katolickiego w Polsce nie było. Trzeba było uczynić pierwszy ruch.

Pamiętam, że bardzo ważną kwestią było wypracowanie koncepcji Akcji Katolickiej, jako jednej, zwartej ogólnopolskiej organizacji apostolskiej katolickiego laikatu. Łączył się z tym problem powołania do życia ośrodka koordynującego działalność organizacji diecezjalnych. Podczas licznych wystąpień lubiłem mówić, że 40 różnych organizacji diecezjalnych, noszących nawet tę samą nazwę „Akcja Katolicka” nie zmieni – w sensie ubogacenia i zdynamizowania – ani Kościoła ani społeczeństwa w Polsce. Natomiast jedna prężna organizacja apostolska, zachowująca jedność w tym, co konieczne, czyli należące do jej charyzmatu, może to uczynić. Posługiwałem się też często przenośnią o połączeniu mostami 40 odizolowanych od siebie wysepek, co uczynić może jeden żywy, bogaty organizm. Nie bez sprzeciwu i krytyki wielu, nawet prominentnych członków Kościoła – także hierarchicznego, powołaliśmy w Warszawie Krajowe Biuro Akcji Katolickiej. Jego głównym zadaniem jest koordynacja pracy Akcji Katolickiej istniejącej i działającej w różnych diecezjach, z zachowaniem zasady pomocniczości, tak by realizować „jedność” w uprawnionej wielości.

Noszę w sercu i umyśle moim satysfakcję, ponieważ przez kilka lat działalności zorganizowaliśmy wiele. Wspólnie duchowni i świeccy. Powołaliśmy wiele struktur, stworzyliśmy wiele środowisk, w których świeccy i duchowni weszli w autentyczny dialog. Zaczęli ze sobą autentycznie współpracować w przygotowywaniu i przeprowadzaniu różnych inicjatyw duszpasterskich. Uruchomiliśmy wiele cennych inicjatyw. Wymienię tylko Biuletyn Akcji Katolickiej, Bibliotekę Akcji Katolickiej, coroczny Tydzień Społeczny – sympozjum poświęcone problemom społecznym jakie przeżywa nasza ojczyzna. Zorganizowaliśmy Pierwszy Krajowy Kongres Akcji Katolickiej w Poznaniu. Kilka diecezji zorganizowało Kongresy Diecezjalne. Odbyliśmy Pierwszą Krajową Pielgrzymkę do Rzymu, gdzie Jan Paweł II umocnił nas swoim przesłaniem. Co roku – w trzecią sobotę czerwca pielgrzymujemy na Jasną Górę w krajowej pielgrzymce stowarzyszenia, która ma wymiar modlitewny, formacyjny i apostolski. O diecezjalnych inicjatywach można by jeszcze wiele, wiele pisać.

Pisałem dotąd przede wszystkim bardziej o zewnętrznej stronie działalności Akcji Katolickiej, o tym co jest widoczną i sprawdzalną naocznie jej działalnością. Ale na rzeczywistość naszego apostolskiego stowarzyszenia składa się także i przede wszystkim życie duchowe, religijne, modlitwa, uczestnictwo w nadprzyrodzonym nurcie łaski płynącej od Boga ku światu przez Kościół i za pośrednictwem Kościoła. Od początku tworzenia stowarzyszenia podkreślaliśmy, że prawdziwym fundamentem Akcji Katolickiej jest intymny związek każdego z jej członków z Jezusem Chrystusem. Podkreślaliśmy i podkreślamy, że prawdziwym ożywczym źródłem, z którego wypływają ożywcze siły dla stowarzyszenia jest życie duchowe, pielęgnowanie stanu łaski uświęcającej, włączanie się w liturgiczną modlitwę Kościoła, osobista i wspólnotowa adoracja Najświętszego Sakramentu, pełne uczestnictwo we Mszy świętej – możliwie codziennie. Poprzez powołanie do życia Akcji Katolickiej i realizowanie takiej jej koncepcji zaiste uruchomiliśmy potężny nurt modlitwy i pracy duchowej tysięcy zaangażowanych w życie Kościoła katolików. Myślę choćby o nowennie przygotowującej Pierwszy Kongres Akcji Katolickiej.