Lektorat, lektorzy, zasady, historia...

Te słowa Ojca Świętego Jana Pawła II określają duchową sylwetkę osoby, która czyta słowo Boże w liturgii i sposób jej wykonania.

Początki liturgii słowa i związanej z nią posługi odczytywania Pisma św. wiernym, znajdujemy już na kartach Starego Testamentu. W pierwszych wiekach rolę lektorów spełniali mężczyźni lub młodzieńcy. Wymagano od nich przykładnego życia, a zwłaszcza bohaterskiej postawy i wytrwania w wierności podczas prześladowań. Od IV stulecia funkcję lektorów pełnią chłopcy w wieku 14-18 lat. W czasach późniejszych zakładano przy katedrach i parafiach specjalne szkoły lektorów. Od początku średniowiecza funkcję lektorów przejęli kapłani. Dopiero Sobór Watykański II przywrócił do liturgii funkcję lektora.

Według Ogólnego Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego: „wielkość i znaczenie głoszenia słowa Bożego w liturgii Kościoła domaga się, aby we wspólnocie parafialnej istniał zespół lektorów młodszych i starszych, a także aby określone były sposoby angażowania do spełniania tej funkcji liturgicznej osób nie będących w żadnej wspólnocie diakoijnej. Trzeba też ukazać perspektywę wzrastania w tym posługiwaniu wszystkim, których Bóg na tę drogę wzywa....”

Kiedy więc: Bóg wypowiada swoje Słowo, zawsze oczekuje odpowiedzi, która jest słuchaniem i uwielbieniem... Duch sprawia, że ta odpowiedź staje się skuteczna, tak iż słowu usłyszane w czynnościach liturgicznych znajdują również pokrycie w życiu zgodnie z upomnieniem wprowadzajcie słowo w czyn, a nie bądźcie tylko słuchaczami. (WTPLM 6)

Lektor, jest ustanowiony do wykonywania czytań Pisma Świętego z wątkiem Ewangelii. Może on podawać intencje modlitwy powszechnej, a gdy nie ma psałterzysty, może też wykonać psalm między czytaniami. (OWMR 66)

Lektor ma własną funkcję w czasie sprawowania Eucharystii i powinien ją spełniać osobiście, choćby byli obecni duchowni. Do funkcji lektora można wybierać nie tylko tych, którzy posiadają odpowiednie możliwości głosowe i dykcyjne, odwagę i swobodę występowania przed większą zbiorowością, nie odpychający wygląd zewnętrzny, ale przede wszystkim:
1. prowadzą właściwy styl chrześcijańskiego życia,
2. prowadzą odpowiednie życie sakramentalne,
3. są zaangażowani w sprawy Kościoła i rodziny.