Kontemplować oblicze Jezusa - inspiracja Lednicy 2005

„Dziedzictwo Wielkiego Jubileuszu zostało poniekąd zebrane w Liście apostolskim Novo Millennio Ineunte. W tym dokumencie o charakterze programowym zaproponowałem perspektywę pracy duszpasterskiej opartej na kontemplacji oblicza Chrystusa, w ramach kościelnej pedagogii, zdolnej obrać za cel "wysoką miarę" świętości, realizowanej zwłaszcza poprzez sztukę modlitwy (przyp. 5). Jakże mogłoby zabraknąć w tej perspektywie zaangażowania liturgicznego, a w szczególności zwrócenia uwagi na życie eucharystyczne? Napisałem wówczas: "W XX stuleciu, a zwłaszcza w okresie posoborowym wspólnota chrześcijańska nauczyła się znacznie dojrzalej sprawować sakramenty, a zwłaszcza Eucharystię. Należy dalej iść w tym kierunku, przywiązując szczególne znaczenie do Eucharystii niedzielnej i do samej niedzieli, przeżywanej jako specjalny dzień wiary, dzień zmartwychwstałego Pana i daru Ducha Świętego, prawdziwa Pascha tygodnia" (przyp. 6) . W ramach wychowania do modlitwy zachęcałem również do praktykowania Liturgii Godzin, poprzez którą Kościół uświęca poszczególne godziny dnia i upływający czas podzielony według okresów roku liturgicznego (Mane Nobiscum Domine 8).

Oblicze Jezusa miłosiernego – przebaczającego nam grzechy

Od początku swego pontyfikatu Jan Paweł II zachęca nas do rozpoznawania ciągle aktualności Sakramentu Pokuty. „Trzeba dołożyć starań, aby wierni odkrywali to oblicze Chrystusa także przez Sakrament Pokuty, który jest dla chrześcijanina «zwyczajnym sposobem otrzymania przebaczenia i odpuszczenia grzechów ciężkich, popełnionych po Chrzcie». Dary Boże - a Sakramenty należą do darów najcenniejszych - pochodzą od Tego, który dobrze zna serce człowieka i jest Panem historii”.(Novo Millennio Ineunte 37).

Jezus objawia się na kartach Nowego Testamentu jako pośrednik pojednania przez swoje przepowiadanie, w którym nawołuje ludzi do nawrócenia, ukazując miłosierdzie Ojca (por. Łk 15). Ewangelista cytuje przypowieść o zaginionej owcy (ww.1-7), o zgubionej drachmie (ww. 8-10), o Ojcu miłosiernym (ww.11-32). Opisując życie Jezusa ukazuje, że przyjmował On grzeszników, jadał z nimi i odpuszczał im grzechy, uzdrawiał chorych (por. Łk 5, 20. 27-32; 7, 48; Mt 9, 2-8). Jednakże szczytowym momentem posługi pojednania spełnionej przez Jezusa jest ustanowienie w przeddzień męki - eucharystycznej ofiary Nowego Przymierza w Jego krwi wylanej na odpuszczenie grzechów (por. Mt 26, 28). Ofiara ta miała być antycypacją i zarazem sakramentalnym utrwaleniem zbawczej śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, który „..umarł za nasze grzechy i zmartwychwstał dla naszego usprawiedliwienia” (por. Rz 4, 25). Należy z całą siłą podkreślić, że pojednanie pochodzi od Boga, to z Bożej inicjatywy urzeczywistnia się i objawia akt zbawczy Chrystusa, działający poprzez wieki w Kościele (por. Reconciliatio et Paenitentia 10-11).