Kontemplować oblicze Jezusa - inspiracja Lednicy 2005

ODKRYWAĆ PRAWDZIWE OBLICZE CHRYSTUSA W SERCU DRUGIEGO CZŁOWIEKA

Kontemplacja oblicza Chrystusa ukazuje oblicze człowieka

Wobec różnorodnych zagrożeń związanych z niemal pogańskim kultem ciała, problemami z ukazaniem wyjątkowej pozycji człowieka wśród stworzeń, pomijaniem na różnych forach duchowych aspiracji człowieka Jan Paweł II odwołuje się do ciągle aktualnej potrzeby kontemplacji oblicza Syna Bożego.„Będąc Bogiem i człowiekiem, Chrystus ukazuje nam też prawdziwe oblicze człowieka, „objawia w pełni człowieka samemu człowiekowi” (Gaudium et Spes 23). .Jezus jest „nowym człowiekiem” (por. Ef 4, 24; Kol 3, 10), który wzywa odkupioną ludzkość do udziału w Jego Boskim życiu. W tajemnicy Wcielenia położone zostały podwaliny antropologii, która zdolna jest przekroczyć własne ograniczenia i sprzeczności, zmierzając ku samemu Bogu, a nawet więcej - ku „przebóstwieniu” poprzez wszczepienie w Chrystusa człowieka odkupionego, dopuszczonego do udziału w życiu trynitarnym. Ojcowie Kościoła kładli wielki nacisk na ten soteriologiczny wymiar tajemnicy Wcielenia: tylko dlatego, że Syn Boży stał się naprawdę człowiekiem, człowiek może - w Nim i przez Niego - stać się naprawdę dzieckiem Bożym (Novo Millennio Ineunte 23).

Warto zapytać siebie: jak mogę odkryć moje „ dziecięctwo Boże”? ufność wobec Stwórcy? Dostrzec w wydarzeniach życia rękę Bożej Opatrzności?

Odczytać oblicze Chrystusa w obliczu drugiego człowieka, zwłaszcza przez miłość.

Ojciec święty wiąże tę zdolność chrześcijanina z szansą na przemianę relacji międzyludzkich. „Jeżeli naprawdę kontemplowaliśmy oblicze Chrystusa, to opracowując program duszpasterski winniśmy czerpać inspirację z „przykazania nowego”, które On nam pozostawił: „abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem” (J 13, 34) (Novo Millennio Ineunte 59).

Jan Apostoł twierdzi w swym Pierwszym Liście: „Umiłowani, miłujmy się wzajemnie, ponieważ miłość jest z Boga, a każdy, kto miłuje narodził się z Boga i zna Boga. Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością” (1 J 4, 7-8). Na innym miejscu pisze „ Myśmy poznali i uwierzyli miłości, jaką Bóg ma ku nam. Bóg jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim. Przez to miłość osiąga w nas kres doskonałości ..” (1 J 4, 16-17a). Bóg jest miłością. Nie znaczy to jednak, że każda miłość jest Bogiem. Nie jest Bogiem miłość utylitarna ani też hedonistyczna. Bóg jednak obdarzając człowieka swoim Synem, Jezusem Chrystusem i swoim Duchem Świętym, obdarza go Najwyższym Dobrem, swoją Miłością; daje mu Siebie całego. Boży, Chrystusowy Dar jest Darem Całkowitym dla nas. Tylko Boga, Chrystusa stać na tak Całkowity Dar z Siebie. Z naszej strony domaga się totalnej odpowiedzi na tę miłość.

Ponieważ Bóg pierwszy nas umiłował, my również możemy kochać Boga i bliźniego: „My miłujemy Boga, ponieważ Bóg sam pierwszy nas umiłował. Jeśliby ktoś mówił: „Miłuję Boga”, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. Takie zaś mamy od Niego przykazanie, aby ten, kto miłuje Boga, miłował też i brata swego” (J 4,19-21).

„Zmartwychwstały Chrystus, który przyłącza się do nas w drodze i pozwala się rozpoznać - tak jak uczniom z Emaus - «przy łamaniu chleba» (por. Łk 24, 35), niech zastanie nas czuwających, gotowych rozpoznać Jego oblicze i spieszyć do braci, aby nieść im wspaniałą nowinę: «Widzieliśmy Pana!» (J 20, 25) (Novo Millennio Ineunte 59).

„Panie, niech ta Komunia (Eucharystia) sprawi, abyśmy pałali świętą miłością, i zawsze przyciągani przez nią do Twojego Syna, umieli Go rozpoznawać w naszych braciach (i siostrach)” (Modlitwa po Komunii we Mszy o Najświętszym Sercu Jezusa).