Kontemplować oblicze Jezusa - inspiracja Lednicy 2005

Chrystus pojednał nas z Ojcem dzięki temu, że swą miłością i posłuszeństwem aż do śmierci krzyżowej (por. Flp 2, 8) usunął stan nieposłuszeństwa i oddalenia od Boga, zasługujący na Boży gniew i ciążący nad całą ludzkością wskutek buntu pierwszego człowieka (por. Rz 5, 12-21). Swoją ofiarą podjętą ze względu na najgłębsze posłuszeństwo i oddania Ojcu Chrystus zapoczątkował nową relację ludzi z Bogiem. Ale tę Chrystusową synowską postawę, każdy człowiek ma sobie ciągle przyswajać. I z tej racji uczestnictwo w ofierze Chrystusa jest kontynuacją dzieła pojednania dzięki mocy Ducha Świętego, który zespala nas z Chrystusem w miłości ku Ojcu i braciom. Natomiast Komunia eucharystyczna jest zawsze zjednoczeniem z Chrystusem, który wydaje samego siebie na ofiarę, a także z braćmi, których Chrystus, wywyższony na krzyżu, miał pociągnąć ku sobie i zgromadzić w jedno (por. J 12, 32; 11, 49-52; Ef 2, 14-18). Owoc Komunii Świętej - to pochodzący od Ducha Świętego dar jedności i miłości, wysłużony przez Chrystusową ofiarę pojednania.

Tak więc posługa pojednania, jaką Bóg powierzył Kościołowi, ożywia wszystkie podstawowe dziedziny jego działalności: głoszenie słowa, liturgię, apostolską służbę w miłości. Głównym nurtem tej posługi jest sprawowanie Sakramentu Pojednania, którego skuteczność wypływa z tajemnicy śmierci i zmartwychwstania Chrystusa, uobecnianej w Eucharystii. Eucharystia przeto jest szczytem i źródłem posługi pojednania. Udzielając Sakramentu Pojednania, kapłan wypełnia posługę Chrystusa Dobrego Pasterza, który szuka zagubionej owcy; posługę dobrego Samarytanina, który opatruje rany; Ojca, który czeka na syna marnotrawnego i przyjmuje go, gdy powraca; sprawiedliwego Sędziego, który nie ma względu na osobę i jest sprawiedliwy, a równocześnie miłosierny, lekarza pochylającego się nad chorym grzesznikiem podobnie jak Chrystus w Ewangelii, przyjacielem i bratem, rozumiejącym i współczującym słabości i starającym się pomóc w powrocie do domu wspólnego Ojca.. Krótko mówiąc, kapłan jest znakiem i narzędziem miłosiernej miłości Chrystusa względem grzesznika.

"Tak jak przy ołtarzu, gdzie sprawuje Eucharystię, jak w każdym z Sakramentów, kapłan szafarz Pokuty, działa "in persona Christi". Chrystus, który przez osobę spowiednika jest uobecniony i za jego pośrednictwem dokonuje tajemnicy odpuszczenia grzechów, jest tym który okazuje się bratem człowieka (Mt 12,49; Rz 8,29), miłosiernym, wiernym i współczującym arcykapłanem (Hbr 2,17; 4,15), pasterzem gotowym szukać zabłąkanej owcy (Łk 15, 46), lekarzem, który leczy i pociesza (Łk 5,31), jedynym nauczycielem, który jest prawdomówny i naucza drogi Bożej (Mt 22, 16), "sędzią żywych i umarłych" (Dz 10, 42), który sądzi prawdziwie a nie według pozorów (por. J 8,16)" (Reconciliatio et Paenitenza 29).