Kościół jest tajemnicą

To właśnie sprawia, że nawet ktoś, kto ma jedynie „nieuformowaną” wiarę czy bardzo daleko mu do dyspozycji opisanych powyżej przez Faustusa z Riez, może mimo to prawdziwie powiedzieć, że wierzy: może to uczynić dzięki swojej stałej przynależności do Kościoła, co pozwala mu mówić in persona Ecclesiae. Natomiast ten, kto dobrowolnie odcina się od Kościoła, nie ma już prawomocnej wiary. Tak samo nasze przeznaczenie w Chrystusie jest przeznaczeniem Kościoła: święty Paweł przedstawiał je zawsze w tej totalnej perspektywie. We wszystkich nadprzyrodzonych działaniach chrześcijanin zachowuje się „ut membrum Ecclesiae”, „jak część Kościoła”. Jezus Chrystus kocha każdego z nas; każdemu z nas mówi, jak niegdyś powiedziano do Mojżesza: „Poznałem cię przez twoje imię”. Nie kocha nas jednak oddzielnie, ale w swoim Kościele, dla którego przelał swoją krew. Wreszcie, nasze osobiste przeznaczenie może się wypełnić jedynie w powszechnym zbawieniu Kościoła, tej „Matki jedności.

Kościół jest zatem nie tylko pierwszym dziełem Ducha Uświęciciela, ale dziełem, które zawiera, warunkuje i obejmuje wszystkie inne. W nim dokonuje się cały proces zbawienia. Można nawet powiedzieć, że z nim się utożsamia. To, co początkowo mogło być uznane za ograniczenie, w istocie pozwala nam ocenić doniosłość prawd dotyczących Kościoła, siłę łączących nas z nim więzów i głębię jego roli w ekonomii naszego chrześcijańskiego życia. W następnych rozdziałach rozwiniemy ten pierwszy szkic i niektóre jego elementy. Kościół, istniejący z Bożego ustanowienia, jest dla nas konieczny jako środek. Co więcej - tajemnica Kościoła jest streszczeniem całej Tajemnicy, jest w całym tego słowa znaczeniu naszą własną tajemnicą. Owa tajemnica pochłania nas całych i otacza ze wszystkich stron, ponieważ to właśnie w swoim Kościele Bóg nas widzi i kocha, ponieważ to w nim właśnie nas pragnie. To w Kościele spotykamy Boga, łączymy się z Nim i jesteśmy przez Niego uświęcani.

Ta tajemnica ma jedną jasną stronę. Kościół katolicki - wedle Soboru Watykańskiego I zapożyczającego wyrażenie proroka Izajasza - jest „znakiem podniesionym wśród narodów”, znakiem zjednoczenia. „Wzywa do siebie tych, którzy jeszcze nie uwierzyli, a synów swych upewnia, że wyznawana przez nich wiara opiera się na bardzo trwałej podstawie”. Kościół jest tą „górą” widoczną z daleka dla wszystkich, jest promieniejącym „miastem”, światłem umieszczonym na kandelabrze dla oświecenia całego domu. Jest niezniszczalną budowlą z cedru i cyprysu, którego majestatyczna trwałość opiera się wiekom i napełnia ufnością wobec naszej osobistej przemijalności. Jest tym „nieustającym cudem”, który ciągle oznajmia ludziom przyjście Zbawiciela i pokazuje im na tysiącach przykładów jego wyzwolicielską Siłę. Jest świecącym Sklepieniem, na którym święci, na podobieństwo gwiazd, śpiewają chwałę Zbawiciela. Kościół, dzięki głębi i spójności głoszonej nauki, dzięki swojej znajomości ludzkiej natury, jak i dzięki owocom dojrzewającym pod działaniem Ducha Świętego, wywiera na prawe dusze wpływ, poświadczany z biegiem wieków przez tyle paradoksalnych w ludzkim rozumieniu nawróceń. Jako skarbnica i strażnik Pisma, przekazuje jego światło, które jako jedyne może nadać zrozumiały sens naszej historii. W ten sposób tysiącem zbiegających się dróg prowadzi nas do Chrystusa. W nim Bóg ukazuje się zawsze oczom, „które widzą mądrość”. Ten, który mu świadomie zawierzył, codziennie tego doświadcza: