Niemcy: przyjęto statuty Konferencji Synodalnej

Członkowie Komisji Synodalnej zaaprobowali w sobotę 22 listopada statuty Konferencji Synodalnej. Jest ona „organem synodalnym, w którym biskupi i inni wierni, zgodnie ze swoją wspólną godnością chrzcielną i własnym powołaniem, wspólnie obradują i podejmują decyzje, aby wypełniać misję Kościoła”- czytamy w dokumencie.

Pomimo wspólnego doradzania i podejmowania decyzji – słowo „decydowanie” nie pojawia się w tym miejscu – konferencja synodalna „respektuje konstytucyjny porządek Kościoła i chroni prawa biskupów diecezjalnych i Niemieckiej Konferencji Biskupów, a także procedury i organy diecezjalne”, podkreślono w  statutach.

W preambule stwierdzono jednak: „Konferencja synodalna podejmuje swoją pracę jako kontynuację zamierzeń drogi synodalnej i na podstawie dokumentu końcowego Synodu Biskupów poświęconego synodalności. Poprzez duchowe rozeznanie prowadzi ona do wspólnych decyzji w ramach konsultacji synodalnych”. Przez „Synod Biskupów o synodalności” statut rozumie Synod Kościoła powszechnego, w którym z inicjatywy papieża Franciszka po raz pierwszy uczestniczyło jako pełnoprawni członkowie również wiele osób niebędących biskupami.

Irme Stetter-Karp, przewodnicząca Centralnego Komitetu Katolików Niemieckich (ZdK), podkreśliła, że kluczową kwestią jest to, „aby biskupi i świeccy w przyszłości wspólnie obradowali i podejmowali decyzje w ramach tej konferencji synodalnej”. Jest to „nowa jakość wspólnotowości w czasach pełnych wyzwań. Jestem przekonana, że ta zmiana była możliwa przede wszystkim dzięki wzajemnemu zaufaniu, które wzrosło w ciągu ponad pięciu lat pracy drogi synodalnej” - stwierdziła.

Konferencja synodalna zostanie „utworzona pod wspólnym patronatem Niemieckiej Konferencji Biskupów i Centralnego Komitetu Katolików Niemieckich (ZdK)”. Może to spowodować trudności, ponieważ trzech urzędujących biskupów diecezjalnych – kardynał Rainer Maria Woelki z Kolonii oraz biskupi Stefan Oster SDB z Pasawy i Rudolf Voderholzer z Ratyzbony  – już dawno wycofało się z niemieckiej drogi synodalnej po tym, jak właściwe władze watykańskie wydały kilka wyraźnych upomnień. W związku z tym komisja synodalna nie była wspierana przez Niemiecką Konferencję Biskupów, lecz przez stowarzyszenie utworzone specjalnie przez 23 diecezje, z wyjątkiem czterech.

Statut konferencji synodalnej ma zostać przedłożony w Watykanie „właściwej dykasterii w celu uzyskania recognitio ad experimentum”. Jeśli zostanie udzielone, kard. Woelki oraz biskupi Oster i Voderholzer prawdopodobnie ponownie wezmą udział w procesie. Były biskup Eichstätt, Gregor Maria Hanke OSB, również wycofał się z procesu niemieckiej drogi synodalnej, ale w międzyczasie zrezygnował ze stanowiska. Do dziś diecezja Eichstätt nie ma nowego biskupa.

Biskup Georg Bätzing, przewodniczący Niemieckiej Konferencji Biskupów (DBK), powiedział o nich: „Pragnę, aby ostatecznie wszyscy chcieli i mogli wziąć w tym udział. Szczerze mówiąc: wyciągnęliśmy wnioski z doświadczeń drogi synodalnej, podczas której doszło do urazów i pojawiło się pytanie krytyczne, czy mniejszości były traktowane poważnie. Obecne doświadczenia w komisji doprowadziły do zmiany relacji międzyludzkich i umożliwiły wspólne wyjaśnianie kwestii spornych. Możemy wymagać od siebie nawzajem różnych odpowiedzialności. Ale wiemy, że dążymy do wspólnego celu. To coś, co nas kształtuje, co sprawia, że jest to konstruktywne”.

Biskup Oster jeszcze w tym miesiącu w obszernym komentarzu na temat dokumentu o „Różnorodności tożsamości seksualnych w szkole” wyjaśnił: „Nawet jeśli na okładce broszury widnieje napis: «niemieccy biskupi», to mimo wszystko tekst ten nie wyraża mojego stanowiska”. W dokumencie nie uwzględniono jego zasadniczych uwag dotyczących nauczania Kościoła. Bp Oster mógł więc stwierdzić na przykład: „W tekście tym nikt nie dochodzi do wniosku, że przesłanie wiary w swojej egzystencjalnej głębi może naprawdę być zmieniającą życie ofertą zbawienia”.

W statucie dotyczącym wiążącego charakteru decyzji konferencji synodalnej zapisano: „Adresaci uchwał konferencji synodalnej są odpowiedzialni za ich wdrożenie według własnego uznania, zgodnie z własnymi procedurami i zgodnie z wytycznymi własnych gremiów”. Odrzucenie decyzji konferencji synodalnej należy uzasadnić „z zachowaniem ochrony danych i prywatności przed prezydium konferencji synodalnej”. „Częścią rozliczenia jest przedstawienie procesu partycypacji”.

Zgodnie ze statutem konferencja synodalna powinna również wywierać wyraźny wpływ na inne gremia. Obowiązuje zatem następująca zasada: „Konferencja synodalna proponuje osoby posiadające odpowiednią wiedzę fachową, które w odpowiedzialny sposób uczestniczą w podejmowaniu decyzji w komisjach Niemieckiej Konferencji Biskupów, w radzie związku diecezji niemieckich (VDD) oraz w komitetach tematycznych Centralnego Komitetu Katolików Niemieckich (ZdK)”.

Członkami konferencji synodalnej – statut mówi o „prawie do członkostwa” – jest 27 niemieckich biskupów diecezjalnych, „tyle samo wiernych wybranych przez Centralny Komitet Katolików Niemieckich (ZdK), którzy są członkami Centralnego Komitetu Katolików Niemieckich”, a także „tyle samo innych wiernych”.

„Stałymi gośćmi konferencji synodalnej są nuncjusz apostolski w Niemczech oraz egzarcha apostolski dla katolików ukraińskich obrządku bizantyjskiego w Niemczech i Skandynawii” – czytamy dalej w statucie. To samo dotyczy sekretarzy generalnych DBK i ZdK oraz dyrektora Biura Katolickiego w Berlinie. „Można zaprosić również innych gości, zwłaszcza z kręgów ekumenicznych i Kościoła powszechnego”.

CNA Deutsch, st