Inny, lecz nigdy obcy

Ja w was trwam

Jezus zmartwychwstaje z grobu i przechodzi do całkiem nowego życia, innego niż to, które my poznaliśmy na ziemi. Intelekt nie wystarczy, by je zrozumieć - jest bezsilny; wyobraźnia także się waha. To nowe życie odkrywa nową bliskość, do głębi przenika życie całej ludzkości. Zmartwychwstały, przechodząc do nowego życia, nie oddala się od swoich. Nie zrywa więzów solidarności, jakimi połączył się z ludźmi. Przeciwnie. Z Jego zmartwychwstania rodzą się nowe więzi, nowa intymność, bez porównania silniejsza. Autorzy Nowego Testamentu, każdy w swoim specyficznym stylu, podkreślają to w sposób zdecydowany.

Chrystus zmartwychwstały w dalszym ciągu jest „razem" z ludźmi. U św. Łukasza jest Pielgrzymem, który idzie drogą wraz z uczniami, który leczy z poczucia beznadziejności, dodaje zapału sercom, sam wyjaśnia Pisma. „Razem z nimi” - św. Łukasz wielokrotnie używa tego określenia w odniesieniu do Zmartwychwstałego: „Zostań z nami... Wszedł więc aby zostać z nimi... Zajął z nimi miejsce u stołu...” (24,29-30). Zmartwychwstały to ten, który jest wraz z nimi. A św. Mateusz dodaje, że będzie tak przez „wszystkie dni, aż do skończenia świata” (28,20). Jest to realizacja obietnicy zawartej w początku jego Ewangelii, „Emmanuel, Bóg z nami” (1,23).

Dla Jana Chrystus zmartwychwstały staje się jeszcze bardziej bliski. Zacieśniają się nowe więzi, nawiązuje się nowy kontakt, z którym nie można porównać żadnego kontaktu w wymiarze ludzkim. Jezus nie jest już tylko z uczniami. Jest teraz „w nich” (J 17,26); w nich przebywa razem z Ojcem (J 14,23). Nową więź, jaka między nimi powstaje, można porównać tylko do więzi Jezusa z Ojcem: „Jak ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno... I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno” (J 17,21-23).

Ta nowa bliskość nadejdzie wraz ze zmartwychwstaniem, zaś św. Jan odwołuje się do obrazu krzewu winnego, żeby ją zilustrować (J 15), obrazu dobrze znanego ze Starego Testamentu. Winnica u Proroków to naród wybrany, winnica zasadzona przez Boga, którą On chroni, otacza swoją troskliwością. Ale w końcu winorośl wydaje tylko cierpki owoc (Iz 5,2). Zauważmy, jak wielki smutek, jakie rozczarowanie wiąże się z tematem winorośli w Starym Testamencie, żeby zaraz potem wychwycić nutę radości w głosie Jezusa, kiedy mówi: „Ja jestem krzewem winnym... Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity” (J 15,5).

Więcej na następnej stronie