Inny, lecz nigdy obcy

„Oznajmię imię Twoje braciom moim, pośrodku zgromadzenia będę Cię wychwalał” (Hbr 2,12), śpiewa Chrystus zmartwychwstały z Listu do Hebrajczyków „. Jego pieśń to werset z Psalmu 22, tego samego, który Jezus zaczął wypowiadać na krzyżu: „Boże mój, Boże, czemuś mnie opuścił”, i który bardziej niż jakikolwiek inny tekst stał się inspiracją opisów męki. Jezus podejmuje ten psalm już jako Zmartwychwstały, gdyż ten tekst ze Starego Testamentu kończy się wyzwoleniem cierpiącego. Właśnie ten psalm był najprawdopodobniej natchnieniem dla samych Ewangelistów, gdy decydowali się na użycie określenia „brat”.

Psalm 22 opowiada o ciężkim doświadczeniu człowieka sprawiedliwego, który cierpi pośród bolesnej samotności. Nie ma nikogo, kto by mu pomógł. Wszędzie dookoła tylko wrogość i szyderstwo. Bóg spieszy mu na ratunek i wyzwala go; w takiej sytuacji odrzucenie wszystkich, którzy go krzywdzili, którzy go opuścili, byłoby jak najbardziej uzasadnione. A jednak w psalmie nie ma o tym mowy. Uzdrowiony, przywrócony do życia, psalmista wyraża swoją solidarność z całą ludzką rodziną, a wypowiedzi jego mają charakter zdumiewająco uniwersalny, tak jakby życie, które Bóg mu przywrócił, miało ogarnąć cały wszechświat, tak jakby wszyscy mieli z niego skorzystać. Do hymnu uwielbienia mają się dołączyć: „całe potomstwo Izraela”, „ubodzy”, wszyscy ci, „którzy szukają Boga”, „wszystkie krańce ziemi”, „wszystkie szczepy ze wszystkich narodów”, a nawet ci, „którzy w proch zstępują” (w. 30), „przyszłe pokolenia” i „lud, który się narodzi”.

Psalm solidarności - największej możliwej solidarności - to ten, który śpiewa Chrystus zmartwychwstały z Listu do Hebrajczyków. Ten psalm, którego początek zwiastuje Jezus, i jeszcze dwa inne cytaty ze Starego Testamentu przedstawione są w Liście do Hebrajczyków jako obraz Kościoła. Pośrodku Chrystus zmartwychwstały, który wobec „całego zgromadzenia” oznajmia swoim braciom imię Boga. Uwolniony od śmierci, od wszelkiego zagrożenia, wypowiada swoją ufność w Boga: „Ufność w Nim pokładać będę”. Lecz by pokazać, że Chrystus pozostaje nam bliski, że daje nam uczestniczyć w tej ufności, pierwszy cytat, który mógłby wydawać się zbyt osobisty, zostaje wsparty innym: „Oto Ja i dzieci moje, które Mi dał Bóg” (Hbr 2,12-13). Zaufanie, jakie rodzi się w człowieku wobec faktu zmartwychwstania Jezusa, nie jest zaufaniem wyłącznie ludzkim; jest czymś więcej niż nastawieniem psychicznym: wynika ono z obecności samego Chrystusa w nas, Jego, który przyjął na siebie niskość ludzkiego stanu i zachował pewność co do wierności Boga.

Kotwica duszy, która przenika poza zasłonę (Hbr 6,19), kotwica silnie przytwierdzona do statku, którym jesteśmy, przytwierdzona wiekuistymi więzami, Chrystus zmartwychwstały, jest obietnicą naszego zmartwychwstania (1 Kor 15,20). On jest Pierworodnym spośród umarłych (Koi 1,18). Nasze zmartwychwstanie - trudno to sobie wyobrazić! Nie zachęca nas do tego Jezus z Ewangelii, gdyż tak samo jak saduceusze nie znamy „mocy Bożej” (Mt 22,23-33). Rzeczywistość zmartwychwstania przerasta nasze wyobrażenie, ona nie jest z tego świata. Lecz Ewangelia uczy, że Zmartwychwstanie to Ktoś (J 11,25); toteż dokładniej nawet niż Hiob wiemy, że „To właśnie ja Go zobaczę, moje oczy ujrzą, nie kto inny” (19,27).

Więcej na następnej stronie