Jezioro małe, ale głębokie

O Belgii mówią, że jest pogańska. Nietrudno się dziwić takiemu zdaniu, jeśli w brukselskiej katedrze można spotkać młodzież pytającą przewodnika, do czego służą konfesjonały.

Reklama



Uczymy się pomagać

Opiekunowie ośrodka z Ostendy mają świadomość swoich ograniczeń. Mówią o wielu rozczarowaniach. - Musimy każdego dnia - wyznaje jedna z wolontariuszek - na nowo szukać metod. Trafiają do nas ludzie zagubieni. Oni nie zawsze zdają sobie sprawę ze swoich problemów. Wtedy potrzeba wielkiej cierpliwości, zanim się sami otworzą na pomoc. W przeciwnym razie, nie można liczyć na skuteczność. Jeśli oni nie pozwolą sobie pomóc, ingerencja w ich życie sprawi, że odejdą. Muszą się najpierw otworzyć.

- Mamy także spotkania formacyjne - dodaje diakon - na których stawiamy sobie pytania o naszą służbę. Wymieniamy doświadczenia i uważnie się przyglądamy naszym poczynaniom. Często zmieniamy metody, chcemy je ciągle ulepszać. Zresztą żaden przypadek ludzkiego losu, z którym się spotykamy u naszych podopiecznych, nie jest do siebie podobny. Każdy wymaga indywidualnego podejścia.

Być Kościołem w Male

Dotychczas każda próba porównania Kościoła w Belgii z naszymi doświadczeniami kończyła się podobnym wnioskiem: oddziela nas nie tylko odległość, ale też odmienność tradycji, zwyczajów i postaw. Zupełnie inaczej jest w opactwie oddalonym około 30 kilometrów od Brugii - jednego z piękniejszych średniowiecznych miast Belgii. Tu czas jakby się zatrzymał. Siostry ubrane są w długie habity, zupełnie jak w Polsce. Na twarzach mają nawet podobny uśmiech.





W stylowym saloniku gości przyjmuje przełożona sióstr - matka Johhanes Fillet. - Największym problemem naszej wspólnoty - wyznaje - są powołania. Choć w klasztorze mieszka ponad 30 sióstr, to potrzeby są wciąż bardzo duże, a młode dziewczyny niechętnie myślą o życiu zakonnym.

Charyzmat sióstr związany jest z soborowa wizją Kościoła. Misję Chrystusa starają się przedłużać przez liturgię, modlitwę i różnego rodzaju dzieła. Kiedy na Mszy przystępują do Komunii św., tworzą procesję w kształcie koła. Chcą w ten sposób przypominać sobie, że Kościół jest wspólnotą. - A my tę prawdę szczególnie zgłębiamy - mówi matka Johhanes. - Uczymy się być Kościołem.

«« | « | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg

Reklama

Reklama

Reklama

Archiwum informacji

niedz. pon. wt. śr. czw. pt. sob.
1 2 3 4 5 6 7
8 9 10 11 12 13 14
15 16 17 18 19 20 21
22 23 24 25 26 27 28
29 30 31 1 2 3 4
5 6 7 8 9 10 11

Reklama