Piekary 2008: Homilia abpa Kazimierza Nycza

5. Drodzy bracia, wasza służba jest przede wszystkim dla rodziny. Nawet najważniejsze zaangażowanie w pracę zawodową, która jest powołaniem człowieka, musi ustąpić miejsca sprawom rodziny, chyba, że ktoś wybrał życie samotne dla poświęcenia się całkowicie swojemu powołaniu zawodowemu. Razem z waszymi żonami i matkami waszych dzieci pełnicie wielką odpowiedzialność za przyszłość naszej ojczyzny, a ta przyszłość idzie przez rodzinę. Bo tak jak człowiek jest drogą Kościoła i społeczeństwa, tak i rodzina jest drogą Polski i świata. Szczególną troską Kościoła jest rodzina. Wiele współczesnych problemów społecznych bierze swój początek z braków życia rodzinnego, z osłabienia wychowawczej roli rodziny. Niebezpieczna demografia, będąca wynikiem niskiej dzietności rodzin, stawia nas na jednym z ostatnich miejsc w Europie. To z kolei wywoła ogromnie niebezpieczne skutki społeczne w skali życia kraju za 10-20-50 lat, staniemy się społeczeństwem starzejącym, nie posiadającym prostej zastępowalności.

Troską całego społeczeństwa powinna być wszechstronna, systematyczna i systemowa pomoc rodzinie. Ani spraw demograficznych naszej Ojczyzny, ani problemów wychowania, ani opieki nad ludźmi chorymi i starymi nie rozwiążemy bez mocnych, nastawionych na życie dla innych rodzin.

Troszcząc się o człowieka i jego godność, troszcząc się o rodzinę, Kościół nie chce nikogo sądzić czy potępiać. Dostrzega wiele słusznych działań dla dobra rodziny i prosi o ich szybkie rozwijanie. Kościół widzi miliony polskich rodzin dbających o wychowanie nowego pokolenia Polaków, borykających się z problemami materialnymi. Widzi, jaką trudnością jest pogodzenie pracy zawodowej z wychowywaniem dzieci, zwłaszcza małych. Słyszy wołanie rodziców, zwłaszcza w miastach, o przedszkola otwarte do późnych godzin wieczornych, by w zapracowaniu oddać dziecko na cały dzień. Dlatego, będąc sumieniem krytycznym, Kościół będzie wołał o zaplanowaną na dziesiątki lat, skuteczną i sprawiedliwą politykę prorodzinną, a nie tylko pronatalną i socjalną, by rodzice, a zwłaszcza matki, mogły bardziej poświęcić się wychowaniu dzieci, zwłaszcza małych, bez obawy, że nie będą mogły wrócić do poprzedniej pracy. Ma w tej dziedzinie swoje zadania do spełnienia Państwo, mają samorządy, ma Kościół. Ale w tym Kościele ogromne zadanie spoczywa na rodzicach, na ojcach rodzin i matkach. Dziś więcej mówiliśmy o was, mężczyznach, nie tylko z racji tego miejsca. Także dlatego, że wasza odpowiedzialność za trwałość małżeństw, za obronę dzieci poczętych, za wychowanie, jest niezwykle ważna i niezbywalna, a często umyka ona i bywa przerzucana tylko na kobiety, z dość częstym rozgrzeszaniem mężczyzn i sprowadzaniem waszej roli do materialnego utrzymania rodziny.

6. Pamiętajmy dziś tu, w Piekarach, o testamencie Maryi, o Jej ostatnich słowach wypowiedzianych na kartach Ewangelii: Uczyńcie, cokolwiek powie wam mój Syn. Wróćmy nim umocnieni do naszych domów. Jeszcze raz zarzućmy sieci. Wróćmy do wierności naszym zobowiązaniom. Poczujmy się wielcy ich wypełnianiem. Niech serca nasze będą wolne od perfekcjonizmu, zniewolenia pracą, od przesadnej troski o jutro. Wasze żony, wasze córki i wasi synowie czekają na was. Na wasze serca, na waszą obecność w rodzinie. Z mocą wprowadźcie w wasze domy Chrystusową dobroć, stanowczość, a przede wszystkim świadectwo modlitwy i wiary. Bądźcie wierni mocą Chrystusa w małych sprawach, abyście wygrali waszą sprawę największą, o której powiedział do nas wszystkich Jezus: starajcie się naprzód o królestwo Boga, a wszystko inne będzie wam przydane. Amen.