Piekary 2008: Homilia abpa Kazimierza Nycza

3. Wejrzyjmy raz jeszcze w dzisiejsze teksty biblijne. Znajdziemy tam jeszcze bardziej precyzyjną odpowiedź na pytanie: na czym powinna polegać upragniona przez nasze męskie serca wielkość? Na początku dzisiejszego pierwszego czytania św. Paweł pisze: Bracia, niech ludzie uważają nas za sługi Chrystusa i za szafarzy tajemnic Bożych. A od szafarzy już tutaj żąda się, aby każdy z nich był wierny (1 Kor. 4, 1-2).

Wierność. W tym słowie zawiera się tak wiele. Bo żeby być wiernym ojczyźnie, rodzinie, Kościołowi czy Bogu samemu, trzeba być człowiekiem silnym, wytrwałym, niezłomnym i prawym. Na tych pojęciach zbudowana jest cała duchowość mężczyzny, chrześcijanina. Kto stanie się obywatelem królestwa Boga? Odpowiedź daje sam Chrystus. Kiedy przepowiada uczniom, jak trudne doświadczenia spotkają ich na drodze chrześcijańskiego życia, to swoją wypowiedź kończy zdaniem: Lecz kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony (Mt 10, 22). Kto wiernie wytrwa do końca.

Tak wzruszające są zawsze chwile wręczania wojskowych odznaczeń uczestnikom wojen, kampanii czy bitew. Zawsze podstawą do uznania czyjegoś bohaterstwa jest jego wierność. Ten podziw dotyczy nie tylko przypadków wojennego heroizmu. Nasza codzienność także przynosi okazję do wykazania się postawą wiernego trwania przy ludziach, wartościach czy podjętych zobowiązaniach, Świadectwo takie jest bardzo doceniane i podkreślane we wspólnocie Kościoła. Wyraża się to choćby w pielęgnowaniu jubileuszy małżeńskich. Kiedy przychodzi mi niekiedy w nich uczestniczyć, szczerze poruszony patrzę na tych, którzy dzielnie od 25, od 50 lat czy nawet niekiedy przez jeszcze dłuższy okres życia, dzień i noc, na dobre i na złe, są razem ze sobą. Trwają solidarnie w zmaganiu się o wierność przysiędze, która mówi, że współmałżonka nie opuszczę aż do śmierci.

Mężczyzna w rodzinie jest szafarzem domowego Kościoła. A od szafarzy nie oczekuje się niczego innego, lecz aby był wierny. To jest najprawdziwsza wielkość człowieka. Ona otwiera bramy królestwa Boga. Wszyscy pamiętamy słowa, jakie Chrystus zawarł w przypowieści o talentach. Wypowiada je tam ów człowiek, który rozdysponował pieniądze swoje sługi dobra materialne, by nimi uczciwie i efektywnie zarządzali. Po swoim powrocie do domu powiedział tym, którzy dobrze spełnili swój obowiązek: Dobrze sługo dobry i wierny! Byłeś wierny w rzeczach niewielu, nad wieloma cię postawię: wejdź do radości twego pana (Mt 25, 21). Wszyscy jesteśmy powołani, by być sługami wiernymi, bo to jest droga do prawdziwej wielkości.

Tę prawdę musimy sobie nieustannie przekazywać. Tę prawdę musimy głosić z mocą. Bowiem dziś świat proponuje ludziom dewizę: angażuj się w to, na co w danej chwili masz ochotę, co przyniesie ci doraźną korzyść. Wszystko inne się nie liczy. Obietnice, przysięgi, zobowiązania – któż by się tym tak naprawdę przejmował?! Wszystko można przecież rozwiązać czy unieważnić. Taka filozofia sprawia, że mamy w Polsce co roku kilkadziesiąt tysięcy rozwodów, tyle opuszczonych współmałżonków, dzieci, rodzin. Dlatego z tego miejsca apeluję, proszę, przypominam wam, ludziom świeckim, wam, kapłanom, nam, biskupom: wróćmy do pierwszej gorliwości, do pierwszego, młodzieńczego zapału w wierności podjętym zobowiązaniom. Czytałem kiedyś, że wojownicy plemienia Czejenów nosili na sobie długie pasy skóry, które od ich bioder opadały luźno na ziemię. Dlaczego mieli taki strój? Bo kiedy wrogowie napadali na wioskę to dzielni obrońcy przybijali długim nożem jeden taki pas do ziemi, by się nie cofnąć i aż do śmierci bronić dzieci i kobiet. Mężowie, brońcie do końca waszych rodzin, waszych dzieci, waszych małżeństw. Czyż i wy, bracia chrześcijanie, nie powinniście mocą krzyża przytwierdzić się do skały prawa Bożego i wytrwać do końca w służbie powierzonych nam ludzi?