Kontemplować oblicze Jezusa - inspiracja Lednicy 2005

Chrystus Objawienia nie mieści się w tych obrazach. Jego oblicze bosko-ludzkie pozostaje nieuchwytne i zawsze nowe dla wierzących wszystkich czasów aż do skończenia świata. Przemija postać tego świata a przecież czytamy: „Jezus Chrystus wczoraj i dziś, ten sam także na wieki” (Heb 13,8). W takiej perspektywie Jan Paweł II odwołuje się przede wszystkim do Pisma Świętego. Od pierwszej do ostatniej strony jest ono przeniknięte Jego tajemnicą, ukazywaną mgliście w Starym Testamencie, a objawioną w pełni w Nowym. Dlatego też święty Hieronim mógł stanowczo orzec, że «nieznajomość Pisma to nieznajomość samego Chrystusa» (Comm. in Is., Prol.: PL 24, 17). Teksty Ewangelii podają nam świadectwo Apostołów (por. J 15, 27), którzy bezpośrednio zetknęli się z Chrystusem, widzieli Go na własne oczy, słyszeli własnymi uszami, dotykali rękoma (por. 1 J 1, 1). To za pośrednictwem Apostołów dotarła do nas ich wiara potwierdzona przez konkretne i prawdziwe świadectwo historyczne (por. Novo Millennio Ineunte 17). Chociaż Ewangelie nie aspirują do przekazania wyczerpującej biografii Jezusa, to wyłaniające się z nich Jego oblicze ma solidny fundament historyczny. Ewangeliści bowiem starali się gromadzić wiarygodne świadectwa (por. Łk 1, 3) i opierać na dokumentach, które poddane zostały wnikliwemu rozeznaniu Kościoła. „Właśnie z tych najwcześniejszych świadectw zaczerpnęli i pod wpływem natchnienia Ducha Świętego pojęli po ludzku zaskakującą prawdę o dziewiczych narodzinach Jezusa z Maryi, małżonki Józefa. Od tych, którzy znali Go w okresie około trzydziestu lat, jakie spędził w Nazarecie (por. Łk 3, 23), dowiedzieli się o życiu tego «syna cieśli» (Mt 13, 55), który sam stał się «cieślą» i którego powiązania rodzinne były wszystkim znane (por. Mk 6, 3). Zdobyli świadectwa o Jego religijności, która kazała Mu udawać się wraz z krewnymi z doroczną pielgrzymką do świątyni jerozolimskiej (por. Łk 2,41), a przede wszystkim skłaniała do częstego odwiedzania synagogi w rodzinnym mieście (por. Łk 4, 16). Z czasem uzyskują coraz więcej informacji - choć nadal nie składają się one na systematyczną i szczegółową relację. Dzieje się tak, gdy przechodzimy do okresu działalności publicznej. Rozpoczyna się ona w momencie, kiedy młody Galilejczyk przyjmuje w Jordanie chrzest od Jana Chrzciciela i umocniony świadectwem z wysoka oraz świadomością, że jest «synem umiłowanym» (Łk 3, 22), zaczyna przepowiadać nadejście Królestwa Bożego. Naucza o jego zasadach i mocy zarówno słowami jak i poprzez znaki łaski i miłosierdzia. Ewangelie zatem ukazują Jezusa, gdy przemierza miasta i wioski, prowadząc z sobą wybranych osobiści dwunastu Apostołów, (por. Mk 3, 13-19). Idzie za nim grupa usługujących im kobiet (por. Łk 8, 2-3). Podążają tłumy, które Go szukają, chorzy, którzy pragną zaznać Jego uzdrawiającej mocy, a także ludzie poszukujący ciekawostek, którzy słuchają Jego słów z różnym pożytkiem. Ewangeliczna relacja koncentruje się następnie na opisie coraz silniejszego napięcia, jakie wytwarza się między Jezusem a głównymi ugrupowaniami religijnymi Jego epoki, aż po ostateczny konflikt, którego dramatyczny epilog dokonuje się na Golgocie. Jest to godzina ciemności, po której wschodzi nowa, promienna jutrzenka nieprzemijającego dnia. Końcowe rozdziały Ewangelii ukazuj? zatem Nazarejczyka jako zwycięzcę śmierci, opisują Jego pusty grób. Mówią o kolejnych objawieniach, kiedy uczniowie, najpierw pełni wątpliwości i zdumienia, a potem niewymownej radości, spotykają Go żywego i jaśniejącego chwałą, otrzymują dar Ducha Świętego (por. J 20, 22) oraz nakaz głoszenia Ewangelii wszystkim narodom” (Novo Millennio Ineunte 18).