Teologia Objawienia

Osobiste i wspólnotowe (komunijne)

BEZ SUBIEKTYWIZMU

Co to jest Boże Objawienie? Co to znaczy, że Bóg jako człowiek objawił się ludziom? Bóg Objawienia chrześcijańskiego jest Osobą. Objawił się nam, to znaczy – otworzył przed nami swe wnętrze, ujawnił nam swe osobowe oblicze, przemówił do nas, wyznał swoją miłość, która nie może nie mieć charakteru interpersonalnego. Dokonało się to w tajemnicy wcielenia, kiedy odwieczny Syn Boży przyjął ludzkie ciało z wszelkimi tego konsekwencjami.

Czy to naprawdę takie nieracjonalne wierzyć, że Bóg objawił się człowiekowi i że w ten sposób poznaliśmy najistotniejszą prawdę o Nim? – pyta o. J. Salij. Przecież nawet wnętrza drugiego człowieka nie jesteśmy w stanie poznać, jeśli ktoś nie zechce się przed nami otworzyć. Co się dzieje we wnętrzu drugiej osoby, możemy się jedynie domyślać po jej zachowaniu, po jej czynach i dziełach, ale tylko ona sama może nam swe wnętrze udostępnić. Rozum nasz musi uszanować osobową strukturę drugiego człowieka, a miałby nie liczyć się z tym, że Bóg jest Kimś żywym, osobowym?

W Jezusie Chrystusie Bóg objawił się nam osobiście i bezpośrednio. Już nie przez dzieło stworzenia ani też przez pośredników (proroków czy świętych lub mistyków). Dlatego człowiek musi przyjąć objawiającego się Boga osobiście. Nikt nie może za mnie wierzyć. Ta „osobistość” Objawienia, jego natura intymności i odrębności, pociąga za sobą charakter wspólnotowy. Obie te cechy wzajemnie się zresztą warunkują i uzupełniają. Dopiero jako osoba jestem władny tworzyć wspólnotę i wejść w relację z innymi. Objawienie przyjęte osobiście i indywidualnie daje podstawę do tworzenia wspólnoty. Ale jednocześnie wspólnotowy charakter Objawienia weryfikuje mój subiektywizm i partykularyzm, gdy chodzi o jego przyjęcie i interpretację. Wspólnotowość chroni autonomiczność Objawienia i zabezpiecza je przez niewłaściwym zrozumieniem. Tutaj niezbywalną rolę odgrywa kościelność wiary [283].