Teologia Objawienia

Trynitarne

OBJAWIENIE W MIŁOŚCI

Bóg objawia nam nie tylko swe istnienie, lecz także tajemnice swego trójosobowego bytu: że jest Ojcem i Synem, i Duchem Świętym. Jest to ścisła tajemnica wiary, której nie można poznać rozumowo. Bóg pozwala poznać się tym, których wyróżnił. Im objawia swoje imię. Warunkiem prawdziwego poznania Boga, czyli takiego, które przenika ludzkie jestestwo, jest wewnętrzna przemiana, do której sam Stwórca uzdalnia człowieka: „I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała” (Ez 26, 36).

Dlatego celem objawienia nie jest udzielenie wyższego poznania, ale ujawnienie fundamentalnej tajemnicy, jaką jest miłość. Objawienie prowadzi do spotkania z tajemnicą Boga, polegającą na dobroci, mądrości oraz samoudzielaniu się Boga po to, aby człowiek jako osoba dostąpił uczestnictwa w życiu Bożym. Gdyby Bóg pierwszy nam się nie objawił, bylibyśmy zdolni jedynie do tego, żeby Mu służyć. Nasza służba Bogu mogłaby być najwyżej jakąś formą poddańczej miłości, lecz nie bylibyśmy zdolni do prawdziwej miłości Boga i drugiego człowieka. Stworzenie samo z siebie nie mogłoby autentycznie kochać Boga, wejść z Nim w osobową komunię, jeśliby najpierw On sam nie zaproponował nam partnerstwa w swojej tajemnicy. „Nikt nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić” (Mt 11, 27). Nie ma więc innej drogi otworzenia się i coraz głębszego otwierania się na Objawienie Boże niż droga osobistego kontaktu: przez modlitwę, przez sakramentalne zjednoczenie z Ukrzyżowanym i Zmartwychwstałym Synem Bożym, przez wierność Bożym przykazaniom, przez radosne przebywanie w Jego wszechobecności [265].

Już we wstępie i w numerze 2 Konstytucji dogmatycznej o Objawieniu Bożym uczy Sobór o Jezusie Chrystusie, który jest tak przedmiotem Bożego Objawienia, jak i jego przekazicielem (qui mediator simul et plenitudo totius revelationis). „Przez to Objawienie najgłębsza prawda zarówno o Bogu, jak i o zbawieniu ludzi jaśnieje dla nas w Chrystusie, który jest zarazem Pośrednikiem i Pełnią całego Objawienia” [266]. Gdyż tajemnicą woli Bożej jest przecież Chrystus, Słowo, które stało się ciałem i poprzez które w Duchu Świętym stała się możliwa więź człowieka z Bogiem. To stwierdzenie ukazuje soteriologiczny aspekt zbawienia. Bóg objawia się i tajemnicę swojej woli po to, abyśmy osiągnęli zbawienie.

Dostrzec w tym trzeba trynitarne zakotwiczenie całej akcji zbawczej. Odkupienie jest bowiem dziełem Boga Ojca, Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego. Objawienie i odkupienie odnoszą się do najbardziej wewnętrznej tajemnicy istoty Boga jako Boga Trójjedynego. Inkarnacja jest w tym związku rozumiana jako objawienie i instrument przekazu odkupienia. Ten chrystologiczny aspekt zostaje jeszcze bardziej uwypuklony poprzez kwalifikację objawienia jako wydarzenia zbawczego – to revelationis oeconomia: przez Boga chciany i planowo przeprowadzony przebieg historii zbawienia.

Odkrywanie tajemnicy chrystologicznej wiąże się z docieraniem do prawdy trynitarnej. Tajemnica osoby, życia i dzieła Jezusa Chrystusa staje się możliwa do odszyfrowania dopiero w integralnym odniesieniu do Boga Ojca i Ducha Świętego. Stąd Boże objawienie jest objawieniem miłości, ogarniającej wszystkich ludzi i każdego z osobna w akcie stworzenia, a jeszcze bardziej w wydarzeniu odkupienia. Bóg w Jezusie ukochał każdego z nas odrębnie, Jego miłość nie jest stereotypowa. Toteż nie zawsze człowiek rozpoznaje Bożą miłość, nie zawsze też łatwo może pojąć, że Boże postępowanie wobec niego jest znakiem Jego miłości. Dlatego że idzie o naszą odpowiedź na prawdziwą, osobową Miłość – musimy się niepokoić, czy jesteśmy dostatecznie wierni Temu, który pierwszy nas ukochał; czy obdarzamy Go całkowitą, nieograniczoną ufnością. Cały stosunek człowieka do Boga powinien być otwarciem się na Tego, który żyje, kocha, czegoś od nas oczekuje, do czegoś nas wzywa, przed czymś ostrzega, przebacza i wyzwala [267].