Teologia Objawienia

Boskie i ludzkie

BOŻE, ALE NA LUDZKĄ MIARĘ

Fundamentalna wypowiedź pierwszego rozdziału Konstytucji o Objawieniu jest wypowiedzią o Bogu. To Bóg jest Tym, który przejmuje inicjatywę, tak iż dochodzi do spotkania Boga z człowiekiem. On jest Panem historii, w której wskazuje – także na błędnych drogach i szlakach – człowiekowi drogę do zbawienia, czyli do Niego samego. Główną jednak przestrzenią, gdzie całe to orędzie staje się tak bardzo jawne i gdzie się wypełnia, jest osoba i dzieło Jezusa z Nazaretu, który jest Chrystusem, gdyż jest zarówno Bogiem, jak i człowiekiem. Wypowiedzi o Jezusie Chrystusie przebiegają w wyraźnie słownym i myślowym ujęciu Janowym, czyli „od góry do dołu” – teocentrycznie [268].

Bóg jako Objawiciel tak skonstruował Objawienie, aby mogło zostać odebrane przez człowieka. Boski nadawca przekazuje nie tylko coś, ale wręcz samego siebie ludzkiemu odbiorcy. Dei verbum w numerze 1 stwierdza, że do Objawienia istotnie należy adresat, czyli odbiorca, oraz to, co na niego oddziałuje. Sobór chce tutaj powiedzieć, iż Objawienie nie jest czystą obiektywnością, czymś, co dla siebie istniałoby w czystym obiektywizmie. Objawienie dopiero wtedy staje się tym, czym chce być, gdy zostanie przez człowieka przyjęte w wierze, i tylko wtedy jest skuteczne.

Oczywiście pojawia się tu poważna kwestia wolności człowieka. Jeśli człowiek Objawienia nie przyjmuje, czy ten zwrot Boga do człowieka jest także Objawieniem? Jeśli pozostaje bez echa, na ile spełnia swoją funkcję? Postrzeganie Objawienia jedynie racjonalnie, bez ogarnięcia go aktem wiary, prowadzi do jego redukcji i powoduje, że wymyka się nam jego istota.

Oprócz wymiaru Boskiego ma Objawienie charakter ludzki, czyli jest przeznaczone dla człowieka, który jest w stanie nie tylko je rozpoznać, ale  i przyjąć. Bóg objawił się człowiekowi, czyli zwrócił się właśnie do niego jako do istoty zdolnej Go zrozumieć i odpowiedzieć na Jego wezwanie, czyli uwierzyć Mu [269].