Za rok

Przy okazji spotkania papieża z młodzieżą Paragwaju wielu uświadomiło sobie, że do Światowych Dni Młodzieży został już tylko rok. Niby dużo. Patrząc ile jeszcze jest do zrobienia – niewiele tego czasu zostało. Owszem, na ukończeniu jest zakrystia, pełną parą idą prace na Campus Misericordiae, rusza centralny system rejestracji uczestników. Ale infrastruktura to nie wszystko. Wróćmy jednak do Paragwaju.

Obserwatorzy pielgrzymki jeszcze przed jej rozpoczęciem zauważyli, że jest świetnie przygotowana medialnie. Nie tylko przez media tradycyjne. Również w mediach społecznościowych. Periscope, aplikacje na smartfony, konta w serwisach społecznościowych. Wszystko żywe, dynamiczne, reagujące szybciej niż media tradycyjne. Zresztą przedstawiciele tychże również coraz częściej ze społecznościowych korzystają, o reakcjach na przemówienie papieża informując najpierw w Facebooku i Twitterze, dopiero później pisząc swoje relacje.

O tym, jak dobrze został przygotowany przekaz w mediach społecznościowych przekonałem się, gdy Franciszek leciał do Paragwaju. Po pierwszym użyciu hashtagu #PapaEnPy natychmiast zaczęto mnie obserwować, wciągnięto na różne listy, przysyłano linki do relacji i materiałów, a w trakcie przemówień docierały pytania o wrażenia i prośby o komentarze. To mi uświadomiło, że do relacjonowania przebiegu wizyty, oprócz rzeszy dziennikarzy z tradycyjnych mediów, tylko na potrzeby medialnego przekazu, zaangażowano tysiące wolontariuszy.

Na ile to jest ważne świadczy także niewygłoszone przemówienie Franciszka. Zachęcał w nim między innymi do ewangelizacji poprzez wspomniane wyżej media. Świadczy także rozmowa z dziennikarzami, gdy zapytany o selfie wyznał, że czuje się jak pradziadek w tej zupełniej innej niż przed kilkunastu laty kulturze. I to jest jedno z naszych zadań. Przygotować się do przekazu w zupełnie innej kulturze. Potrafimy to zrobić bez młodych w tej kulturze zanurzonych po uszy?

Nie dziwię się zatem słysząc głosy, że jeśli chcemy dorównać temu, co można było zaobserwować w Paragwaju czy Rio, musimy zabrać się do roboty.

Ale my mamy inne problemy. Kraków zastanawia się kto ma płacić za darmowe przejazdy uczestników ŚDM komunikacją publiczną. Problem z pewnością znajdzie rozwiązanie, niemniej w trakcie dyskusji jeden z posłów, wskazując na ewentualnego płatnika, użył ciekawego argumentu. Niech płaci Kościół, bo na tym zarobi. Pan poseł jest w błędzie. Zarobią hotelarze, dostawcy żywności, sprzedawcy pamiątek… wielu. Tylko nie Kościół.

Wiem co piszę. Pracując przez lata z młodzieżą nigdy na tym nie zarabiałem. Ani ja, ani moi koledzy. Ten interes od zawsze był deficytowy. Podobnie jak na wychowaniu dzieci nie zarabiają rodzice. Owszem, wkład materialny jakoś w przyszłości owocuje. Ale nie w sensie zwrotu tego, co zainwestowano. Jeśli Kościół nad czymkolwiek musi się głowić, to jedynie nad pozyskaniem środków, by dołożyć. Od poziomu parafii zaczynając, na Krakowie kończąc.

Przemawiając do młodzieży w Paragwaju Franciszek wspomniał żart jednego z księży. „No tak, Wasza Świątobliwość nadal radzi młodym, aby robili raban, raban, nadal, nadal… ale po tym rabanie, zrobionym przez młodych, to my musimy robić porządek.” Problem w tym, że to nie żart. To kapłańska intuicja podpowiadająca, że wyzwolonego potencjału nie można zmarnować, że wyzwoloną wiarę, nadzieję, miłość, dobro, entuzjazm, wszystkie najszlachetniejsze pragnienia i marzenia, trzeba mądrze zagospodarować. Czyli zrobić z rabanem porządek. Już dziś trzeba myśleć nie tylko o przekazie medialnym czy pieniądzach na pokrycie kosztów komunikacji publicznej. Przede wszystkim już dziś trzeba myśleć jak spożytkować owoce tych dni.

Nie pisałbym o tym, gdyby nie świadomość naszej polskiej specjalności. Do szturmów potrafimy mobilizować się świetnie. Gorzej nam wychodzi zagospodarowanie zwycięstwa. Pozostaje mieć nadzieję, że tym razem będzie inaczej. Jeśli już dziś zaczniemy myśleć i do tego, co będzie po rabanie, zaczniemy się przygotowywać. Nie czekając na okazję do kolejnego szturmu.