Błędy świętych dowodzą, że każdy ma szanse na kanonizację

Karol Wojtyła spowiadał się raz w tygodniu. Nawet jako biskup nieraz ustawiał się w katedrze wawelskiej w kolejce do konfesjonału wraz z innymi wiernymi. Jako papież spowiadał się co sobotę w prywatnej kaplicy. Prosty z tego wniosek, że znajdował w sobie grzechy. Tak jest z każdym świętym, bo im w duszy jaśniej, tym łatwiej dostrzec tam zabrudzenie (stąd też ludzie, którzy się nie spowiadają, na ogół twierdzą, że nie mają z czego). Chrześcijańska doskonałość polega nie na tym, że nie ma się wad i że nie popełnia się błędów, lecz na szczerej i trwałej decyzji pełnienia woli Bożej. Grzechy są wtedy potknięciami na tej drodze, wynikającymi z ludzkiej słabości, a nie z wyrachowania i złej woli. Przedstawianie zatem świętych jako ludzi pozbawionych grzechów, a nawet zwykłych rozterek jest przede wszystkim hołdowaniem nieprawdzie. Ponadto nieskazitelny wzorzec zniechęca innych do wchodzenia na drogę świętości. Jest przecież niedościgniony, kto więc go doścignie?