Śpiwór. I płachta biwakowa

Z cyklu Rozmyślania w drodze

Namiot? Jest OK, ale w samotnej wędrówce za ciężki. No i trochę wymusza rozbijanie go na ludnych polach namiotowych. Chyba że ktoś jest odporny na niepokojące podczas samotnych biwaków dźwięki, które mogą dochodzić zza jego cieniuteńkich ścianek. Lepiej wziąć ze sobą biwakową płachtę. Można się nią owinąć. Trochę ogrzeje, ale ochroni też przed przemoczeniem poranną rosą. I pozwoli za każdym razem, ile razy byśmy się nie obudzili, spojrzeć w piękno nocy czy budzącego się poranka. Niesamowite to uczucie, gdy otwierasz oczy i widzisz gwiazdy. A potem blednące niebo, a jeszcze później pierwsze promienie słońca…

Namiot na zanurzenie w tym pięknie nie pozwala, więc lepsza płachta. Tyle że sama – hmm – chyba że ktoś lubi marznąć. Warto więc wziąć też ze sobą śpiwór. Waży, prawda, zajmuje miejsce. Bez niego jednak trzeba by zawsze liczyć na nocleg pod solidnym dachem. A noce pod dachem nieba są tak piękne…

Tak, śpiwór bardzo się przydaje. Przed rosą dobrze chronią rozłożyste gałęzie drzew skrajów lasu. Ale nie przed zimnem. Dobry śpiwór zaś sprawia, że każde miejsce na drodze może dla zmęczonego wędrowca zamienić się na parę godzin w bezpieczny, ciepły dom.

Na co dzień też mam taki dom. Nie, nie chodzi o ściany i dach. O moich bliskich; ludzi którzy otaczając mnie ciepłem swojej przyjaźni sprawiają, że życie wydaje się pogodne i piękne. Że nie jestem jak marznący nocą wędrowiec, z utęsknieniem czekający świtu.

A Bóg? Cóż, bez Niego ludzka przyjaźń, to byłoby za mało. To On, dana przez Niego nadzieja sprawia, że mogę powtarzać za Psalmistą:

Spokojnie zasypiam, kiedy się położę,
bo tylko Ty jeden, Panie,
pozwalasz mi żyć bezpiecznie (Ps 4).

Modlitwa

Tak, Spokojnie zasypiam, kiedy się położę, bo tylko Ty jeden, Panie, pozwalasz mi żyć bezpiecznie