Szlak różańcowy

Biorę do ręki różaniec pleciony ze sznurka satynowego – to misterna praca siostry zza klauzury. Nie jest to zwykły przedmiot, ale wykonany w klimacie modlitwy prezent, który – pobłogosławiony – nabiera Bożej mocy i ma wspierać ludzkie, często nieporadne słowa modlitwy. „Jak paciorki różańca przesuwają się chwile…” – śpiewamy wraz z około dwudziestoosobową grupą dzieci i zebranymi na nabożeństwie różańcowym dorosłymi parafianami. W tym roku szczególny akcent pada na pokój w świecie - o tę intencję prosił papież Leon XIV na początku października.

W tym duchowym biegu po świętość nie chodzi o „klepanie” Zdrowasiek w rytm pociągu ekspresowego, powierzchownie i bezrefleksyjnie. W modlitwie różańcowej tkwi bowiem prostota i głębia, zanurzona w pobożnej tradycji pokoleń. W czasie Jubileuszu Duchowości Maryjnej papież Leon XIV przypomniał w homilii, że „duchowość maryjna ma służyć Ewangelii: odkrywa jej prostotę”. Albowiem: „droga Maryi prowadzi za Jezusem, a droga Jezusa prowadzi do każdego człowieka, zwłaszcza do ubogich, zranionych, grzeszników. Dlatego autentyczna duchowość maryjna czyni w Kościele aktualną czułość Boga, Jego macierzyństwo” (11.10.2025).

Tegoroczna Niedziela Misyjna to także dzień kanonizacji Bartłomieja Longo (1841-1926), człowieka, którego całe życie było świadectwem miłości do modlitwy – a szczególnie do różańca. Jako młody człowiek, oddalił się od Boga, a nawet zaangażował się w działalność spirytystyczną i satanistyczną. Jednak dzięki łasce Bożej i wstawiennictwu Maryi przeszedł niezwykłe nawrócenie i stał się „człowiekiem Różańca”. Longo zrozumiał, że różaniec nie jest zwykłym powtarzaniem słów, ale duchową walką, modlitwą serca i rozważaniem życia Jezusa i Maryi. Po swoim nawróceniu poświęcił się całkowicie szerzeniu tej modlitwy, zakładając sanktuarium w Pompejach i inicjując nowennę pompejańską.

Życie Bartłomieja Longo pokazuje, że nawet największy grzesznik może stać się świętym, jeśli uchwyci się Matki Bożej. I będzie prosił wytrwale, jak ewangeliczna wdowa stojąca wobec niesprawiedliwego sędziego. Bóg nie potrzebuje wielkich słów, ale pragnie serca, które nie ustaje w wołaniu. Różaniec – powtarzany dzień po dniu – może wydawać się monotonną modlitwą. Ale właśnie ta powtarzalność czyni go modlitwą wiernych, ubogich w duchu, pokornych. Tych, którzy nie przestają ufać, że Bóg odpowie.