Nauka dla sfrustrowanych

Czy nie łapiemy się czasem wszyscy na tej charakterystycznej frustracji, że tyle byśmy zrobili czy osiągnęli, gdyby nie jacyś ludzie, jakiś człowiek? Ci, którzy w oczywisty sposób stają na drodze naszym projektom, marzeniom czy choćby utrudniają codzienność. O, gdybyż tylko zechcieli z nami współpracować!

Oczywiście, możemy uznać, że cała sprawa jest jakimś zwalaniem odpowiedzialności za własne życie na innych, czyli czymś mocno niedojrzałym, a więc nas zupełnie nie dotyczy. Chodzi mi jednak o co coś znacznie bardziej podstawowego, banalny fakt, z którym zderzamy się każdego dnia: że ludzie wokół są, jacy są. Chodzi o te wszystkie sytuacje, w których inni występują przeciwko nam wcale nie dlatego, że są naszymi wrogami – ale ponieważ mają określone charaktery, inne priorytety czy różne od naszych doświadczenia życiowe. Jednym słowem, są tym, kim są…

Gdyby wziąć pod lupę nasze plany na życie czy nawet te w skali roku czy dnia, okazuje się czasem, że zupełnie nie uwzględniają innych ludzi. Zanim ktoś się oburzy, dodam, że wystarczy spytać siebie o ten margines, który zostawiamy na ich pełnoprawne współegzystowanie z nami. Przykłady? Bardzo proszę. „Sprawne zakupy” nijak się mają do hasła „dziecko w hipermarkecie” (skądinąd temat-rzeka). Albo sytuacja, kiedy twój wyczekiwany urlop zbiega się z problemami w pracy współmałżonka. Czy kiedy nasz pomysł (obiektywnie: naprawdę świetny) nie spotyka się ze zrozumieniem ani szefa, ani współpracowników. Albo to, że wychodząc za mąż, rzadko myśli się o poszerzeniu rodziny także o wujka Karola (tak, tego wujka Karola!). I co, rzeczywiście żadnej frustracji?

Trapista Michał Zioło w tekście Trzy kolory („Studia Salvatoriana Polonica” 2015, nr 9) kreśli obraz czerwonego, białego i zielonego męczeństwa siedmiu mnichów z Tibhirine zamordowanych w Algierii w 1996 roku, męczeństwa, które podobnie jak tam, dokonuje się, może dokonać się w życiu ochrzczonych. Trudno streszczać tu ten cały poruszający artykuł, dość powiedzieć, że zwraca uwagę na realny kontekst życia zakonników, pisze o Bogu, który działa wśród nas razem żyjących, mieszkających, pracujących. Pisze o tym, co dokonuje się przestrzeni ludzkiego serca, gdzie toczy się „walka o autentyczną relację z Bogiem, która tylko wtedy jest prawdziwa, gdy realizuje się we wspólnocie z drugim człowiekiem” (s. 80).

Jeśli zakonnice i zakonnicy dają nam świadectwo, to także i tego: że ideały monastycznego życia trzeba przekuć w konkret codzienności tej a nie innej siostrzanej, braterskiej wspólnoty. A tym samym, że ideały chrześcijaństwa można (da się) przyoblec w ciało naszych wspólnot.