Adwent 2006

Dzień III (05.12)

gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny,
Święte jest Jego imię

Wszechmocny i Święty...
Cóż takiego Wszechmocny mi uczynił? W czym konkretnie przejawił swoją wszechmoc i świętość? Gdy spoglądam na to, co robię, gdy widzę, jak mało mi się udaje, jak mało znaczące (według mnie) jest to, co robię, nie umiem dostrzec tych „wielkich rzeczy”. Bo cóż wielkiego jest w trosce o chore dziecko, o ugotowanie smacznego obiadu, by głodny mąż po pracy mógł się najeść? Cóż wielkiego jest w codziennym wstawaniu do pracy, w solidnym wypełnianiu obowiązków? Czy rodzinę, małżeństwo, pracę można tak szumnie nazywać? Jestem zwyczajnym człowiekiem, ani biednym, ani bogatym, ani brzydkim, ani pięknym – jednym z wielu, którzy chodzą na tym świecie.
A jednak, gdy spoglądam wstecz na swoje życie, gdy z perspektywy czasu lub odległości patrzę na swoją rodzinę, znajomych, przyjaciół, nie mogę nie wołać: ”Wielkie rzeczy mi uczynił!”
Stworzył mnie z miłości tu i teraz, na mojej drodze postawił ludzi, dzięki którym mogę wzrastać, dojrzewać, rozwijać się. Stawiał przede mną wymagania, czasem piętrzył zadania – nie po to, by mi się źle żyło – ale dlatego, że jako mądry Ojciec wie, że dziecku trzeba stawiać wymagania, by mogło uczyć się coraz lepiej wykorzystywać swoje talenty, umiejętności. Bóg w swojej mądrości wie, że cieplarniane warunki niszczą ducha, człowiek karłowacieje.
Święty – i Niepojęty… A przecież nie odległy, tylko będący tak blisko, najbliżej, jak to możliwe. Czuwający nade mną, przejmujący się moim bólem, troskami, smutkami… I dzięki temu uświęcający moje życie… Dlatego wszelkie doświadczenia przeżywane z Bogiem mają moc przemieniania człowieka. Święta obecność Boga sprawia, że człowiek się uświęca.
Tylko trzeba pamiętać, że wielkie Boże rzeczy nie są tym samym, co wielkie rzeczy światowe…Nie można swojego życia oceniać przez pryzmat pieniędzy, popularności czy osiągnięć zawodowych.

Chcę pamiętać o każdym okruchu miłości i dobra, jakie spotkało mnie ze strony drugiego człowieka…