Adwent 2006

Dzień XVII (19.12)

W pobożności i sprawiedliwości przed Nim
po wszystkie dni nasze.


Obecność…

Być przed Bogiem przez cały czas. Mieć świadomość, że czy w pracy, czy w zabawie, w domu, na ulicy, na zakupach, w kawiarni, podczas rozmowy z przyjacielem, klientem – On JEST. Przeżywanie swego życia po Bożemu, wrastanie w Boga i pozwalanie, by On, Jego wola rozrastała się w człowieku.
Kierowanie ku Niemu każdej myśli, uczynienie w swojej głowie miejsca, w którym zagościłaby świadomość, że On mi towarzyszy – cokolwiek robię, czymkolwiek się interesuję.
Wielbienie Go za to, co mnie spotyka, nawet, gdy jest to coś trudnego, przykrego, gdy zadaje mi ból. Nie zatrzymywać się na przykrych wrażeniach, ale pozwalać rosnąć w sobie myśli, że nie jestem w tym sam, że On JEST...
Uśmiechać się do Niego – siąść w kościele, przed tabernakulum – i być z Nim…Poczekać, aż odpłyną wszelkie myśli rozproszone, w nawałnicę problemów i trosk wplatać myśl, że On tu JEST, zna moje myśli, wie o problemach – i chce je rozwiązać, chce pomóc.
Wszechogarniająca Boża Obecność – Stwórcy gwiazd i atomów, człowieka i ameby, gór i oceanów… Pozwolić Jej się w człowieku rozgościć i z bojaźnią i dziękczynieniem o tym myśleć.
Trwać w oczekiwaniu na spotkanie, uczyć się wytrwałości w czekaniu z nadzieją i radością.
Wierzyć, że po wszystkie dni nasze JEST obok.

Jakież to przerażająco niepojęte! Nie jestem idealna, wiele grzechów popełniam, nie umiem wyzbyć się egoizmu, strachu o samą siebie, pychy…
Ale – nic na to nie poradzę – On naprawdę chce być obecny w mojej nędzy, słabości, grzeszności… Wierzę w to, bo bez Niego moje życie jest piekłem. Jego obecność wymaga ode mnie ciągłej naprawy, starań, wzrastania, ale mimo tego trudu nie umiałabym bez Niej żyć… Tylko Ona powstrzymuje mnie przed czynieniem jeszcze większego zła…

Przyjdź do mnie, Panie Jezu…