Adwent 2006

Dzień XV (17.12)

Na przysięgę, którą złożył
ojcu naszemu Abrahamowi.

Przysięga i Abraham…

Bóg przysięga człowiekowi. Przysięga to coś więcej, niż obietnica – przysięga zawiera w sobie pewność spełnienia tego, co się obiecało. Można by pomyśleć, że nie ma dla Boga nic prostszego, niż spełnienie tego, co przyrzekł człowiekowi. On wszak może wszystko. Ale też historia pokazuje, że Bóg chce być wierny swojej przysiędze mimo tego, że często człowiek robi wszystko, by Go obrazić, by nie wypełnić Jego woli. By utrudnić Bogu ocalenie człowieka.
Ludzie też składają przysięgi – przy zawieraniu małżeństwa, podczas składania ślubów zakonnych i kapłańskich. Składają je w dobrej wierze – biorą Boga na świadka swoich obietnic. Często żeby zapewnić kogoś o swoich dobrych intencjach, „przysięga się na wszystkie świętości”. Człowiek podpiera się takimi stwierdzeniami bo wie, jak często łamane są ludzkie przysięgi, jak bardzo lekko odstępuje się od obietnic. Rodzice często nie wywiązują się z błahych obietnic, składanych dziecku. W ten sposób dziecko uczone jest, że rodzicielskie słowo niewiele znaczy. Dlaczego więc ono ma dotrzymywać tego, co obiecuje?
Nie dotrzymywanie obietnic powoduje, że ludzkie słowo staje się mało warte, a człowiek traci w oczach bliźniego autorytet. W głębi serca jednak człowiek tęskni do wartości słowa. Chciałby, by jemu wierzono i sam chciałby ufać, że nie zostanie oszukany, że usłyszane obietnice czy otrzymane przysięgi zostaną dochowane.
Wierność jest trudna. Czasem oznacza po prostu rezygnację z tego, co najcenniejsze – jak ofiara Abrahama. Nie można nikogo zmusić do wierności. Jedynie sam zainteresowany musi ocenić, jaką wartość ma dla niego wierność złożonemu słowu. Żeby być wiernym obietnicom złożonym Bogu, najpierw trzeba na co dzień realizować względem bliźniego. Parafrazując słowa Pisma: kto nie jest wierny obietnicom złożonym bratu swemu, którego widzi, nie może być wierny Bogu, którego nie widzi (1 J 1,20).

Panie, naucz mnie być wierną w rzeczach małych...