„Mulieris dignitatem” – wzory wielkich kobiet

Podobną pozycję zajmowała kobieta w Judaizmie, zwłaszcza w jego późniejszym okresie. We wczesnym bowiem Judaizmie, w którym dominowała kultura patriarchalna, rola kobiety ograniczała się jedynie do pełnienia funkcji żony i matki w kręgu domu rodzinnego. Ojciec sprawował władzę zarówno nad żoną, jak i córkami w określaniu ich działalności. Prawa lewickie interpretowano w taki sposób, aby kobiety nie mogły odgrywać znaczącej roli w synagodze ze względu na okresową nieczystość. Kobieta miała wyraźnie niższą pozycję społeczną w stosunku do mężczyzny. Jeszcze w czasach Chrystusa cytowano zdanie Rabbiego Judy, który powiedział: „Codziennie należy odmawiać trzy błogosławieństwa: Niech będzie błogosławiony ten, który nie uczynił mnie gojem, kobietą i głupcem” , zaś Rabbi Symeon ben Johaj uczył:, że „świat nie może istnieć bez mężczyzn i kobiet, lecz błogosławiony ten, kto ma potomstwo płci męskiej, a przeklęty ten, który ma dzieci płci żeńskiej” . W czasach Jezusa kobiety nie czytały publicznie w synagogach Tory. W najbardziej skrajnym ujęciu nauczano, że lepiej spalić zwój Tory niż powierzyć go kobiecie. Jak zauważa ks. Ryszard Rubinkiewicz – kobiety nie mogły stanowić wymaganego do modlitwy w synagodze quorum ani do codziennego odmawiania modlitwy Szema. Nie były tez zobowiązane do pielgrzymowania do Jerozolimy na ważniejsze święta żydowskie. Nie ma także dowodów na to, aby kobiety izraelskie tego okresu pobierały naukę u któregoś ze sławnych rabinów lub same trudniły się nauczaniem publicznym. Ich główna aktywność ograniczała się do ogniska domowego. Kobiety winny wyraźnie odróżniać się od mężczyzn swoim strojem i zachowaniem. Rabini zalecali mężczyznom ostrożność wobec kobiet, odradzali bądź nawet zakazywali kobietom obsługiwania mężczyzn przy stole. Mężczyzna nie powinien zbyt długo rozmawiać z kobietą, a tym bardziej z kobietą obcą. Rozmowa z kobietą na ulicy tak samo nie przystoi, jak udział w posiłku z małowartościowymi ludźmi. Z kobietami należy rozmawiać krótko i węzłowato i nie powinno się synów przyuczać do takich zawodów, które w przyszłości pozwalałyby na szerszy kontakt z kobietami.

Takie traktowanie kobiety w Judaizmie przetrwało z małymi zmianami aż do początków czasów nowożytnych. Wyraźna zmiana w tym względzie nastąpiła dopiero w XVIII w. wraz z nowożytną emancypacją kobiet i narodzinami tzw. żydowskiego ruchu oświeceniowego. Dalsze przeobrażenia w kierunku zrównania w życiu społecznym kobiet i mężczyzn nastąpiły w wielu odmianach judaizmu współczesnego, oczywiście poza judaizmem ortodoksyjnym, w którym do dziś przestrzega się całości dawnego prawodawstwa talmudycznego, włącznie z przepisami odnoszącymi się do kobiet.