„Mulieris dignitatem” – wzory wielkich kobiet

Św. Jadwiga Śląska (1174-1243) nazywa matką ziemi śląskiej, urodzona w Andechs, wychowana w klasztorze Benedyktynek w Kitzingen, przybyła na Śląsk, by poślubić księcia Henryka Brodatego. W małżeństwie urodziła siedmioro dzieci. Wszystkie przeżyła i pochowała oprócz córki Gertrudy. Była przykładną żoną i matką, wzorową wychowawczynią swoich dzieci i wnuków . Jej życie znamionowały trzy ważne ewangeliczne przymioty: rozmiłowanie w Bogu, wyrażające się w modlitwie i w codziennym uczestnictwie w Eucharystii, wytrwałość w cierpieniu (niesieniu krzyża) i duch chrześcijańskiego miłosierdzia. Miłość małżeńska i rodzicielska Jadwigi promieniowała na biednych, uciskanych i źle się mających. Święta matka ziemi śląskiej stała się też patronką polsko-niemieckiego pojednania a od 16 października 1978 r. jest także patronką dnia wyboru kard. Karola Wojtyły na papieża.

Matka Urszula Ledóchowska (1865-1939), siostra zakonna, członkini Zgromadzenia Sióstr Urszulanek, beatyfikowana 20 czerwca 1983 r. w Poznaniu przez Jana Pawła II, kanonizowana 18 maja 2003 r. w Rzymie, także przez Jana Pawła II, jest niewiastą, wezwaną przez Chrystusa do życia zakonnego. Fascynując się życiem zakonnym, założyła Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego. W ostatniej książce, jej poświęconej, autorstwa s. prof. Zofii Józefy Zdybickiej, św. Urszula Ledóchowska jest nazwana jedną z najwybitniejszych postaci kobiecych pierwszej połowy XX wieku. Autorka w takich oto słowach charakteryzuje naszą święta: „Matka Urszula była kobietą wybitną i świętą. Toteż Jan Paweł II ukazał ją nam, Polakom, a przede wszystkim kobietom polskim, jako wzór kobiety chrześcijańskiej, niewiasty wierzącej, mądrej, odważnej, a nade wszystko kochającej Boga i ludzi. Matka Urszula, pełna optymizmu i dynamizmu płynącego z wiary i miłości Boga, w trudnych czasach i w niesprzyjających, jak mogłoby się wydawać, warunkach, spełniła swe człowiecze zadania właśnie jako osoba obdarzona „geniuszem kobiecości”. Matka Urszula swoim życiem i działaniem pokazała, jak w pełni być kobietą” . Autorka książki ukazuje także matkę Urszulę jako zakonnicę i kobietę o horyzontach europejskich. Śledząc jej życie i pisma, można zauważyć, jak trafnie oceniała ówczesną sytuację świata i Polski. Oceny te dziwnie korespondują z poglądami św. Faustyny a dziś ze stanowiskiem w tej sprawie Jana Pawła II. Matka Urszula była przekonana, że ludzkość potrzebuje nowego zrywu ku świętości, powrotu do wartości ewangelicznych i że Polska powinna odegrać w tym dziele szczególną rolę . W 1938 roku matka Urszula pisała: „Jaki widok przedstawia dziś (...) nasza biedna Europa? Cywilizacja nie oparta na religii miłości wynajduje coraz to nowe środki tępienia ludzkości i wraca do najbardziej przez tę sławną cywilizację wyrafinowanych tortur. Filozofia ziemska i nauka, nie oparte na religii miłości, na Bogu, zaprowadzą bezbożnictwo, niemoralność, nieuczciwość, którą – elegancko mówiąc – nazywa się defraudacją, nienawiść i zbrodnie wszelkiego rodzaju” . Słowa te dziwnie współgrają z obecnymi wypowiedziami Jana Pawła II, na temat jednoczącej się Europy.

Św. Faustyna Kowalska (1905-1938), siostra zakonna, członkini Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, mistyczka, beatyfikowana w Rzymie 18 kwietnia 1993 r., kanonizowana także w Rzymie przez Jana Pawła II 30 kwietnia 2000 r.. Została wybrana przez Chrystusa, aby przypomnieć dzisiejszemu Kościołowi i światu prawdę o Bożym miłosierdziu. Ukazała się światu jako apostołka Bożego miłosierdzia. Jej orędzie o Bożym miłosierdziu, otrzymane od Chrystusa, przyjął dziś Kościół. W szczególny sposób przejął je i rozpowszechnia dziś światu Jan Paweł II, zaś obraz Chrystusa miłosiernego z napisem „Jezu, ufam Tobie” rozpowszechnia się na cały świat. Święta wskazała też na szczególną rolę, jaką w dziele szerzenia Bożego miłosierdzia, ma odegrać Polska.