Apostolstwo w służbie łaski

Paweł, tak jak prorocy, ma świadomość własnej nędzy i tego, że jego posługa wynika jedynie z łaski Chrystusa: „Przez Niego otrzymaliśmy łaskę i urząd apostolski” (Rz 1, 5) i nie może czerpać z tego własnej chwały. Dobrze wie, że zanim stał się sługą Ewangelii, był zagorzałym prześladowcą chrześcijan:

Chrystus Jezus przyszedł na świat zbawić grzeszników, spośród których ja jestem pierwszy. Lecz dostąpiłem miłosierdzia po to, by we mnie pierwszym Jezus Chrystus pokazał całą wielkoduszność jako przykład dla tych, którzy w Niego wierzyć będą na życie wieczne [1 Tm 1, 15-16].

To tak, jakby nam powiedział:

Nie bój się własnej nędzy, pozwól Chrystusowi spotkać cię i kochać, nie myśl o twoich słabościach, ale zwróć spojrzenie ku Jezusowi, a On uczyni z ciebie, tak jak to zrobił ze mną, arcydzieło swojego miłosierdzia!

Jak można by wierzyć w Ewangelię, gdyby ten, kto ją głosi, sam nie był żywą Ewangelią, przykładem wielkoduszności Boga? Nowina byłaby wtedy niewiarygodna! A Ewangelia Pawła jest rzeczywiście Ewangelią miłosierdzia.

Paweł śpieszy się, aby ogłosić wszystkim najpiękniejszą z nowin:

Do wszystkich przez Boga umiłowanych, powołanych świętych, którzy mieszkają w Rzymie: łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa! [Rz 1, 7].

Jądro Ewangelii Pawłowej tkwi natomiast w tych słowach: „[...] sprawiedliwość Boża, która od wiary wychodzi i ku wierze prowadzi” (Rz 1, 17). Zapowiada on wyzwolenie: przejście od grzechu do przebaczenia, od śmierci do życia, od lęku do ufności. Jego owocem jest Boża „łaska i pokój”. Sukces tego przepowiadania spoczywa na fundamencie „od wiary do wiary”. Musimy dobrze zrozumieć: chodzi o wiarę przepowiadającego, który zjednoczył się z tym, co głosi, a budząc wiarę u słuchaczy, sprawił, że weszli w nową relację z Bogiem, relację ufności, a nie służalczej uległości.