Apostolstwo w służbie łaski

Bliżsi nam czasowo pielgrzymi, którzy powracali z Ars, powiadali o świętym proboszczu Janie Marii Vianneyu: „Kiedy mówi kazanie, jest tak bardzo przekonujący, że w człowieku widzimy Boga”, i wracali nawróceni! Inaczej mówiąc, to właśnie w „posłuszeństwie wierze” (zob. Rz 1, 5) aktualizuje się owa sprawiedliwość.

„A jest to słowo wiary, którą głosimy”, słowo, które porusza serca i rodzi wiarę. „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie” [Rz 10, 8-9].

I jeszcze:

Nie wszyscy dali posłuch Ewangelii. Izajasz bowiem mówi: Panie, któż uwierzył temu, co od nas posłyszał? Przeto wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa [Rz 10, 16-17].

W Liście do Rzymian zawiera się całe apostolstwo Pawła: prowadzić wszystkie narody pogańskie (zob. Rz 1, 5) do przyjęcia i wypróbowania łaski miłosierdzia, tej przemieniającej i wyzwalającej mocy, której apostoł jest pierwowzorem. Po to, „abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, świętą, Bogu miłą” (Rz 12, 1), Paweł przedstawia się jako „sprawujący świętą czynność głoszenia Ewangelii” (zob. Rz 15, 16).

Apostolstwo Teresy:  wzbudzać ufność i prowadzić do ofiary

Teresa rozpoznaje się w św. Pawle jako wezwana przez Boga, otoczona od wczesnego dzieciństwa Jego uprzedzającą łaską, jakby uprzywilejowana przez Jezusa, choć pozostaje nieznana:

Miłość Naszego Pana objawia się [...] w duszy [...] Świętych Doktorów, którzy oświecili Kościół jasnością swej nauki, wydaje się, że dobry Bóg przychodząc do ich serc, nie zstąpiłby wystarczająco nisko. Stworzył więc dziecko [...] stworzył biednych dzikich ludzi [...] raczy zstąpić aż do ich serc, to oni są tymi polnymi kwiatami, których prostota Go urzeka [Rkp. A, 2v-3r].

W Kościele, nawet jeśli tylko niektórzy mają powołanie, by mu służyć jako kapłani czy zakonnicy, wszyscy ochrzczeni są objęci tym samym wezwaniem włączenia się w ogromny plan Ojca, mający na celu doprowadzenie całego stworzenia do bliskości z Nim, do wprowadzenia go w nadzwyczajną moc zmartwychwstania Chrystusa. O tym zapewnia nas hymn do Efezjan:

Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa; On napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa [Ef 1, 3-5].

Każdy, zgodnie z Jego wezwaniem, zrealizuje świętość na swój sposób!