Komańcza: Uwięziony pasterz

Oprócz księży biskupów, którzy przyjeżdżali dość często do Komańczy, przychodzili do Księdza Prymasa różni ludzie. Jedni jako turyści, inni prywatnie lasami. Kiedyś członkinie Instytutu, nie mając przepustki, szły nocą przez las. Nagle usłyszały ciężkie stąpanie. Niby czyjeś kroki. Strwożone upadły na ziemię i przywarły mocno jedna do drugiej. To sapiący dzik przeszedł tuż obok nich - jak później opowiadały, gdy przyszły nad ranem.

Pobyt Księdza Prymasa w Komańczy był też dla nas lekcją przebaczania. Przebaczania tym, którzy wyrządzają krzywdę. 13 marca 1956 roku rano w jadalni Ksiądz Prymas powiedział do księży:
- Uwierzycie mi czy nie, ale miałem dziś sen. Śnił mi się prezydent Bierut.

A właśnie w tym dniu radio podało wiadomość o śmierci prezydenta w nocy. Powiedział nam wtedy:
- Istnieje „communio sanctorum". Ale istnieje też komunikacja duchów. Wiele modliłem się za prezydenta i dziś mi się przyśnił. Widocznie potrzebuje pomocy. Dlatego też przez najbliższe dni nie będziemy wychodzić domu i będziemy pokutować. Niech Bóg okaże mu miłosierdzie.

Okoliczność malowania kaplicy i przeniesienia Sanctissimum do prowizorycznego pomieszczenia dała początek wspólnego Apelu Jasnogórskiego z Księdzem Prymasem. I odtąd codziennie modlił się z nami, ucząc własnym przykładem zawierzenia Matce Bożej, zgodnie ze swoim programem: „Wszystko postawiłem na Maryję". Podczas tej wspólnej modlitwy na różny sposób wołał do Niej. Z odnotowanych przez nas zapisków zostało nam:

Królowo Polski, Pani Jasnogórska, Dziewico Wspomożycielko, Przyczyno naszej radości. W godzinie Apelu Jasnogórskiego my, dzieci Twoje, biegniemy z krańca Ojczyzny naszej do stóp Twego tronu, aby wraz z całym wiernym Tobie ludem złożyć Ci hołd dziękczynny za Twoje królowanie. Pełni żywej wiary, gorącej nadziei, stajemy przed Tobą i włączamy się do uczuć, które owładnęły tych, co przy Tobie stoją.

Dziękujemy Ci za Twoje królowanie nad Ojczyzną naszą za opiekę matczyną nad nami i nad rodzinami naszymi.