Pejzaże Boga

Z cyklu Rozmyślania w drodze

Wędrówka... To trochę jak pójść na do jakieś galerii, prawda? Tylko autor obrazów inny. Taki, którego dzieł nie zobaczy się na żadnej wystawie. Bóg. A wokół  malowane przez Niego pejzaże.

Nad morzami – bezkresy horyzont, w górach – przestrzeń jakby bardziej trójwymiarowa. Na nizinach, na wyżynach... Różnie. A do tego błękit nieba, jasność słońca, zieleń łąk i lasów, biel kamieni.... Albo inaczej: kłębiące się chmury, biała kołdra mgły, srebrzystość buków, czerwień dywanów z liści, zamienione w bałwanki świerki... Ile możliwości, ile barw, ile burzącej porządek asymetrii! A to wszystko dzieło jednego Mistrza, który sprawił na ziemi tak wielką różnorodność. I jakby tego wszystkiego było jeszcze mało, nałożył na nią jeszcze zmienność pór dnia i pór roku....

Patrząc na dzieła poznaję twórcę. Nie tylko czy miał dobry warsztat, ale też to, co mu grało w duszy. Patrząc na dzieło Boga – stworzony przezeń świat – też podziwiam nie tylko Jego potęgę, ale Jego wyczucie piękna. Prostego, ale wysublimowanego. Piękna, które nie znika, gdy człowiek to Boże dzieło próbuje przetwarzać obsiewając pola, stawiając domy. Piękna, które jednak prawie znika, gdy człowiek, jak w zabetonowanych miastach, próbuje otaczać się jedynie wytworami swoich rąk....

Gdzie ten Eden, o którym pisał autor Księgi Rodzaju? Jego ślady widzę wokół siebie wszędzie. Gdyby nie było w tym świecie zła – i tego zależnego od decyzji woli człowieka i tego od niej niezależnego – ta ziemia byłaby rajem....

Dobry jest ojciec, który swoim dzieciom pozwala mieszkać nie w zagrzybiałej, cuchnącej norze, ale eleganckim, ze smakiem urządzonym domu. Co myśleć o Bogu, który dał nam na mieszkanie taki piękny świat? I nie odebrał nam go mimo naszej niewierności?