Latarka

Z cyklu Rozmyślania w drodze

Noce rzadko bywają ciemne „choć oko wykol”. Świeci księżyc, świecą gwiazdy. Nawet jeśli niebo przysłaniają chmury, mrok zazwyczaj nie jest całkowity. I to wystarczy, by móc bez obaw poruszać się po halach i łąkach. Gorzej w lesie. Tam, jeśli jest droga, można zamiast pod nogi patrzyć… w górę. Szlak wyznacza wtedy jaśniejsza smuga pośród drzew. Niemądre? Trzeba stąpać ostrożnie. A bywa to wygodniejsze, niż światło latarki. Bo w jej świetle widać tylko to, na co właśnie pada: dość wąski wycinek tego, co wokół. Ale gdy noce mocno ciemne, gdy las, gdy trzeba szukać szlaku – bez niej się nie obejdzie. Trzeba ją mieć. Zwłaszcza, gdy dzień już nie za długi, a wyznaczona trasa jest jaka jest...

Czasem sygnalizuje moją obecność. Ważne zwłaszcza, gdy nocą przychodzi iść skrajem drogi. Pomoże, gdy napotkamy jakiegoś zwierza? Choćby tylko, na skraju wsi, jakiegoś bezpańskiego psa? Może. Czasem przyda się w schronisku. Nawet jeśli jest w nim elektryczność, trzeba najpierw znaleźć kontakt. Ale na pewno bardzo przydaje się na biwakach. Planowanych i nieplanowanych. Po omacku wszystko bardziej skomplikowane. A czasem zwyczajnie się nie da...

Bardzo potrzebuję światła. Bez niego… Cóż, niewidomi jakoś sobie radzą, ale ja nie poradziłbym sobie na pewno. Gdy dzień długi, a noce rozświetlone ulicznymi lampami tak, że i w domach widno, może to do nas nie dociera. Ale gdy jest zupełnie ciemno, a trzeba coś zrobić…

Na co dzień mogę nie dostrzegać też tego światła, którym jest Chrystus. Wystarczy jednak sobie na chwilę wyobrazić: nie ma Go, nie zmartwychwstał, nie ma życia wiecznego, jest tylko pustka… Zapalając latarkę rzadko o tym myślę, ale tak jest: bez Tego, który jest światłem świata, życie byłoby zupełnie do kitu.

Modlitwa
Dzięki Ci, Jezu, że jesteś. Przez swoje zmartwychwstanie dałeś mi nadzieję, że i ja, choć umrę, też kiedyś powstanę do owego życia. Z tym światłem życie znacznie pogodniejsze.