Boży gwałtownik i jego oaza

Rozwijaj się i podejmuj kolejne decyzje

Poznanie drogi, prowadzącej od pierwszych rekolekcji dla ministrantów w Bibieli do dzisiejszych rekolekcji oazowych nie nastręcza większych trudności. Obfitość literatury, podręczników i pomocy, stron internetowych, a przede wszystkim samych pism Księdza Blachnickiego, może wielu zaskoczyć, ale i zniechęcić. Jak przebrnąć przez dziesiątki podręczników rekolekcji wakacyjnych, tomy konspektów spotkań w grupach, nie uroniwszy niczego, zwłaszcza że wszystko jest ważne? Do lektury nie zachęcam. Bo i Księdzu Blachnickiemu nie chodziło o zaliczenie treści kolejnego podręcznika, lecz o przejście określonej drogi duchowej, przez samych oazowiczów umownie nazywanej kolejnym stopniem, choć Słudze Bożemu zależało, by mówić o etapach formacji. Dlatego w dalszej części refleksji skupimy się na tych momentach rekolekcji, w których od ich uczestnika oczekuje się podjęcia pierwszej i następnych decyzji, otwierających przed nim drogę zarówno do kolejnego etapu rozwoju jak i pełniejszego, bardziej odpowiedzialnego zaangażowania w życie Kościoła lokalnego i konkretnej wspólnoty.

Wybierz Jezusa

Wracam do sierpniowych dni sprzed lat. Po konferencji na szczycie Kopiej Górki wróciliśmy do stojącej przy domu figury Niepokalanej Matki Kościoła. Ojciec – bo tak go wielu nazywało – znów zaskoczył. Najpierw opowiedział słynną historię o okienku i wizycie kardynała Wojtyły, a potem zauważył, że wzorem dla chrześcijanina nie jest Jezus. Bo chrześcijaństwo to przyjęcie Jezusa jako Pana i Zbawiciela. Dlatego naszym wzorem jest Niepokalana. Ona uczy jak przyjmować Jezusa. Trzeba było jeszcze kilku lat, kolejnych inspiracji, między innymi adhortacji Pawła VI Evangelii nuntiandi i encykliki Jana Pawła II Redemtor hominis, by Ruch zaproponował Kościołowi w Polsce projekt wielkiej ewangelizacji. Co nowego wnosi on w dotychczasowe doświadczenie duszpasterskie Kościoła?

1.     Sprowadzenie treści przesłania po czterech prawd podstawowych: Bóg mnie miłuje i ma wobec mnie plan pełen miłości; człowiek jest oddzielony od Boga, od Jego planu zbawienia przez grzech; Jezus Chrystus jest jedynym pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem; nie wystarczy ogólna znajomość prawd Ewangelii, ale trzeba przyjąć Chrystusa w sposób osobisty, trzeba uwierzyć w Jezusa jako swojego Pana i Zbawiciela. „Ta decyzja jest wynikiem procesu ewangelizacji. Do niej prowadzi człowieka ewangelizacja” (Ewangelizacja w procesie budowania nowej parafii).

2.     Wzbogacenie treści przesłania o tak zwane świadectwo. „Przed dzisiejszym człowiekiem musi stanąć ktoś kto mu powie, że Chrystus nie jest tylko postacią historyczną, ale Kimś żyjącym, Kto wchodzi w życie człowieka (…) Jeżeli zbiegną się dwa świadectwa: najpierw młody człowiek usłyszy od swoich rówieśników, że Chrystus jest Kimś żywym, Kimś, Kto przemienił ich życie i nadał jemu sens; a potem kapłan głosi orędzie ewangelizacyjne, autentyczną Ewangelię, to wtedy rodzi się siła, jakaś moc, która nawraca człowieka” (tamże).

3.     Propozycja włączenia się do małej grupy. „Wtedy utrwala się decyzja przyjęcia Chrystusa i zaczyna się droga, która prowadzi do katechumenatu, podczas którego katechumen dojrzewa we wspólnocie w życiu wiary w oparciu o pierwszą decyzję osobistego przyjęcia Jezusa” (tamże).

Ktoś zauważy, że właściwie Ksiądz Blachnicki nie proponuje nic nowego, bo Kościół miał wypracowaną metodę misji ludowych i rekolekcji parafialnych. Zgadza się. On sam napisze, że „pojęcie ewangelizacja staje się odpowiednikiem pojęcia misje ludowe lub rekolekcje, ma mniej więcej to samo znaczenie. Stosuje się tu jednak pewne nowe metody, nowy sposób działania, ale w istocie ewangelizacja jest tym samym, co misja ludowa czy rekolekcje parafialne” (tamże).