Instrumenty zamiast broni

Działająca od trzech lat African Music School znajduje się w diecezji Bouar, przy klasztorze kapucynów, a dokładnie – w ich seminarium. – To tak, jakby do krakowskiego klasztoru kapucynów każdego popołudnia przychodziły dzieci i grały: na perkusji, gitarze, saksofonie, pianinie. Ciężki byłby żywot braci… – śmieje się br. Benek.

Tak może być jeszcze przez rok, a w tym czasie br. Benek musi zająć się budową nowej siedziby szkoły. Takiej z prawdziwego zdarzenia, w której będą sala koncertowa, studio nagrań, dziesięć klas lekcyjnych spełniających wymogi akustyczne i pokoje dla wykładowców, przyjeżdżających do Republiki Środkowoafrykańskiej z Polski i Francji. Ziemia pod budowę i błogosławieństwo przełożonych już są, ale potrzeba jeszcze pieniędzy. Dużo pieniędzy. – W Republice Środkowoafrykańskiej nie ma kin, szkół językowych, basenów, jeżdżenia na rolkach, na rowerze. Dlatego dzieci przychodzą, by móc się u nas uczyć. To dla nich jedyna szansa na rozwój. Zwłaszcza że jeszcze niedawno, podczas rebelii, były wykorzystywane jako żywe tarcze albo dostawały do rąk broń, by zabijać. My dajemy im instrumenty – podkreśla krakowski kapucyn.

Chcę być artystą!

– Nie chcę skończyć tak jak mój brat, który musiał uciekać z kraju, bo wybrał szeregi rebelianckiej grupy Séléka (najemników z Sudanu i Czadu, którzy w 2014 r. próbowali obalić prezydenta Republiki Środkowoafrykańskiej). Uczestniczył w zamieszkach i teraz włóczy się po Kongo, bo nie może do nas wrócić – mówi 16-letni Godar. W AMS uczy się śpiewać, a także grać na gitarze, perkusji i saksofonie. Każdego dnia ćwiczy po dwie godziny, bo marzy, by zostać wybitnym muzykiem.

Sławnym artystą chciałby też zostać 12-letni Matara. Pochodzi z wielodzietnej rodziny, w której czasem nie starcza pieniędzy na jedzenie i ubrania. Uczy się gry na pianinie i gitarze, codziennie po cztery godziny. Nieśmiało marzy, by kiedyś wyjechać do Polski i tu kształcić się pod okiem najlepszych nauczycieli. A że robi duże postępy, to już w przyszłym roku zacznie uczyć młodszych kolegów w AMS.

Muzyka płynie też w żyłach 12-letniego Hipolita. Gra na perkusji i ma jedno marzenie: chciałby wyjechać do Europy, by tam… uczyć inne dzieci gry na perkusji, dobrze zarabiać, wysyłać pieniądze swojej rodzinie, a African Music School – nowe instrumenty. Bo w Republice Środkowoafrykańskiej, gdzie swoje piętno odcisnęła wojna domowa, brakuje instrumentów. Sposób na ten problem wymyślił Piotr Siegel, warszawski muzyk, producent i twórca projektów marketingowych, reklamowych oraz muzycznych.

Błogosławieństwo z Watykanu

– W Republice Środkowoafrykańskiej nie ma sklepu muzycznego. Najbliższy jest w oddalonym o blisko 1000 km Kamerunie. Ale przecież siła tkwi w mediach społecznościowych – opowiada Piotr Siegel. Rzucił więc na Facebooku hasło, że w African Music School potrzebne są instrumenty, nowe albo używane, byle nie zniszczone. Odzew przerósł jego oczekiwania. Dzwoniły i pisały zarówno gwiazdy polskiej estrady, jak i anonimowi darczyńcy, którzy czuli, że idea ma sens. – W centrum miasta umówił się ze mną analityk giełdowy. Wszedł do sklepu i za kilkaset złotych kupił struny do gitary. Znani i lubiani robili sobie zdjęcia z napisem „#AMS music saves” i publikowali je na swoich profilach facebookowych. Kolejni, widząc je, szli w ich ślady. W efekcie projekt wsparli m.in. Irena Santor, Urszula Dudziak, Dorota Miśkiewicz, Krzysztof Ścierański, Natalia Niemen, Mietek Szcześniak, Andrzej Jagodziński, Włodzimierz Nahorny, Konstanty Andrzej Kulka, Dariusz Kozakiewicz, Hanna Śleszyńska czy nestor krakowskiego jazzu Antoni Dębski. Zdjęcie pozwolił sobie nawet zrobić kard. Konrad Krajewski, papieski jałmużnik. W listopadzie 2015 r. podczas pielgrzymki do Afryki papież Franciszek odwiedził bowiem Republikę Środkowoafrykańską i złożył wizytę w szpitalu. Obiecał, że nie zapomni o chorych dzieciach. Przyjechał też do polskich misjonarzy. – Niebawem znalazł sponsorów i został wybudowany szpital dziecięcy. Poświęcił go kard. Konrad Krajewski, który też spotkał się z nami. Chętnie zapozował do zdjęcia, powiedział, że dzieło błogosławi, i zachęcał, żebyśmy je kontynuowali – cieszy się br. Benek Pączka.

Piotr Siegel: – Trudno zliczyć wszystkich, którzy nam pomogli. Co ich przyciągnęło? Może to, że w naszym przedsięwzięciu nie ma komercji. Chodzi tylko o dobry uczynek. A skoro akcja z instrumentami wypaliła, to w sierpniu w mediach społecznościowych ruszy zbiórka pieniędzy na budowę szkoły. Zainteresowani współpracą są już muzycy z Danii, Włoch, Niemiec, Anglii i USA.

Zebrane instrumenty 26 czerwca wyruszyły z Krakowa w podróż na Czarny Ląd, by za trzy miesiące dopłynąć do celu.