Nigdy nie jest sam

Przy Sercu

Wszyscy spotykający się na modlitwie z czasem stworzyli Bractwo Bożego Miłosierdzia. Ustalili szczegółowy grafik codziennych dyżurów adoracyjnych i osób, które prowadzą koronkę. Jezus nigdy nie jest sam. Poza osobami dyżurującymi w ciągu dnia przychodzą tu dziadkowie z wnukami w wózkach, wpadają młodzi, a najczęściej osoby, które bez adoracji nie potrafią już żyć.

– Kościół położony jest w samym centrum parafii. Z najdalszego miejsca można tu dotrzeć w dziesięć minut – mówi proboszcz. – Wiele osób przychodzi nawet kilka razy dziennie. Z mojego doświadczenia wiem, że gdzie jest adoracja, tam dokonują się rzeczy niezwykłe. Skoro Eucharystia jest źródłem życia chrześcijańskiego, to trzeba stwarzać ludziom możliwość spotkania z Jezusem i nie zamykać kościołów. Tutaj czujemy się do tego szczególnie zobowiązani także przez obecność relikwii wielkich świętych czcicieli Eucharystii: Jana Kantego, Józefa Bilczewskiego, Jana Pawła II, Faustyny, Celiny Borzęckiej, Małgorzaty Marii Alacoque. To św. Józef Bilczewski napisał w jednym ze swoich listów: „Czcić Najświętszy Sakrament znaczy czcić Najświętsze i Najmiłosierniejsze Serce Zbawiciela” – a to Serce przecież patronuje parafii.

On czeka

Ksiądz Musiałek nie ukrywa, że zaskakuje go rosnąca obecność parafian na adoracji, zwłaszcza o 15.00. Codziennie jest tam też pani Krystyna. – Koronka to moja ulubiona modlitwa. A stała się nią osiem lat temu, kiedy z domu wyprowadziła się moja córka z zięciem. Było mi smutno, że o 15.00 nie widzę już córki w drzwiach. Aż pewnego dnia pomyślałam: zamiast smucić się, pomyśl, że o tej godzinie czeka na ciebie Jezus w Eucharystii– wspomina Krystyna. – Dzięki koronce uprosiłam wiele łask dla siebie, rodziny i znajomych.

– Koronkę znam od 30 lat. Nauczyła mnie jej jedna pani w szpitalu w Bielsku – opowiada pani Zofia. – Tak mi się marzyło, żeby ta modlitwa była odmawiana w naszej parafii. I stało się! Wyprosiłam wiele cudów – kiedyś spadłam z pięciometrowej drabiny – otrzepałam się jak kura i nic mi się nie stało. Innym razem zostałam brutalnie napadnięta – w porę uratowali mnie ludzie idący z pociągu. Mąż trzy razy miał już nie żyć – tak wyrokowali lekarze. Wierzę, że to modlitwa dała mu zdrowie.

– Zacząłem uczęszczać na adorację i koronkę sześć lat temu, kiedy przeszedłem na emeryturę – mówi pan Jan. – 14 kwietnia miną cztery lata, od kiedy ją prowadzę. Ja się nauczyłem wiary dzięki tej modlitwie. Doświadczyłem też, co to znaczy otrzymać prawdziwy pokój w sercu, kiedy są trudności. – Jak się człowiek zdenerwuje, od razu tu idzie i… przechodzi cała złość – uśmiecha się Maria.

Teresa nie ma wątpliwości: – W Kętach adoracja zawsze była – dzięki siostrom klaryskom – ale byłoby wielkim brakiem, gdyby takie duże osiedle nie miało swojego miejsca adoracji Najświętszego Sakramentu. To dla nas niezwykłe – kościół jest przestronny, dlatego prezbiterium i tabernakulum są w znacznej odległości od ławek. Tymczasem w kaplicy udało się znaleźć takie miejsce, że Jezus jest niemal na wyciągnięcie ręki.