Homeopatia - prawda czy fałsz?

Naukowy magnetyzm zwierzęcy


Dla zachowania proporcji dodajmy, że choć prymitywizm jest w literaturze homeopatycznej częsty, to współczesna homeopatia ma jednak również poważniejsze oblicze. Zajmijmy się teraz sformułowaniem ojca Aleksandra Posackiego o aspiracjach homeopatii do całościowego wyjaśniania zjawiska choroby.

Dopóki teoria homeopatyczna nie znajdzie potwierdzenie w mierzalnych i powtarzalnych doświadczeniach, musi być stosowana na wiarę. I jak pamiętamy ze świadectwa doktor Agnieszki Pokory – często wbrew wiedzy medycznej lekarza. Jak już pisałem, homeopatia jest dziedziną wiedzy, której do dziś nie udało się uzgodnić z nauką. Wyrasta bowiem z innych korzeni myślowych.

Podstawą medycyny klasycznej jest zasada przeciwieństw, „Paracelsus odrzucił ją i wprowadził zasadę podobieństw (kultywowaną w renesansie np. jako ‘więź magiczna’)”. Chodzi tu szczególnie o swoiste ubóstwienie tego co dziś nazywa się często „energią kosmiczną”, a co „w myśli zachodniej występowało pod różnymi nazwami, np.: ‘alkahest’ u Paracelsusa, ‘światło astralne’ w kabale (mającej wpływ na J. Boehemego oraz na tradycję ezoteryczną Zachodu); ‘magnetyzm zwierzęcy’ u F.A. Mesmera czy ‘siła żywotna’ (vis vitalis, ‘energia witalna’ u S.F.Ch. Hahnemanna); mogłoby to wskazywać na fakt, że źródła homeopatii sięgają tradycji inicjacyjnej” (Po, s. 60).

Inicjacja naturalistyczna polega na otwarciu adepta na świat nadzmysłowy. Dzieje się tak zarówno w inicjacyjnych religiach naturalnych (fetyszyzm, animizm, szamanizm, hinduizm itp.), jaki i w parareligijnych tradycjach inicjacyjnych (magia, hermetyzm, okultyzm).

Hahnemann w swoim najważniejszym dziele, Wykładni sztuki leczenia, wskazał dobitnie na działanie magnetyzmu zwierzęcego Mesmera, tę „często w sposób nierozsądny zaprzeczaną moc uzdrowieńczą” i popierał ją bez oporów oraz sam stosował. Dziś magnetyzm nazwano by zapewne bioenergoterapią. Był praktyką inicjacyjną, mediumiczną.

Jakie są konsekwencje faktu, iż homeopatia wywodzi się z tradycji inicjacyjnej?


Jak materialista przestaje być materialistą


Hahnemannowa vis vitalis jest ideą do dziś naukowo niesprawdzalną, jednak konsekwencje światopoglądowe przyjęcia jego antropologii wykraczają daleko poza teorię medyczną, naukową, nawet filozoficzną.

Praktyka i teoria homeopatii wprowadza bowiem człowieka, jak już wspomniałem, w nurt myśli wyrosłej na gruncie tradycji inicjacyjnej, co sprawia, że homeopatia przekracza kompetencje leczącego „gdyż jest uwikłana w złożony światopogląd oraz kryptoreligijny kult; w ideologii homeopatii występują idee gnostyckie, hermetyczne oraz orientalne z domieszką idei panteizmu” (Po, s. 60).

Nie można być jednocześnie panteistą i chrześcijaninem (widać to choćby na przykładzie twórcy homeopatii: Hahnemann nazywał Jezusa „Arcyfantastą”, Fritsche H., Hahnemann – Die Idee der Homoopathie, Berlin 1944, cytat za Pf, s.88).

Jednak przyjęcie jej teorii nie jest również obojętne dla materialisty. Praktyka homeopatii wyrasta z określonego systemu światopoglądowo-kultycznego (a nie tylko filozoficznego), skutkiem czego przynosząc jakieś zmiany somatyczne odbierane jako pozytywne, homeopatia może ingerować w życie wewnętrzne człowieka, swoiście je interpretując.

Można być chrześcijaninem i wyznawać najróżnorodniejsze filozofie, można być chrześcijaninem tomistą i chrześcijaninem personalistą. Natomiast nie można być chrześcijaninem i jednocześnie wyznawcą jakiegoś konkurencyjnego systemu światopoglądowego (tym bardziej światopoglądowo-kultycznego), na przykład nie da się chrześcijaństwa połączyć z wiarą w reinkarnację, z redukcyjnym materializmem itp.

Przyjęcie myśli Hahnemanna wprowadza zaś człowieka w krąg pojęć hinduistycznych, gnostyckich i hermetycznych. I w ten sposób również materialista przestaje być materialistą.