Święty Maurycy

Maksymilian Herkules, który w tych czasach wraz z Dioklecjanem sprawował urząd cesarza, znany był z nienawiści do wyznawców Chrystusa. Dlatego gdy Maurycy przekraczał wraz ze swoim oddziałem Alpy, w Agaunum, zażądano od niego złożenia pogańskiej ofiary bogom rzymskim przed rozpoczęciem bitwy.

Maurycy miał wówczas powiedzieć, że z poświęceniem odda krew za ojczyznę, ale nikt nie może żądać, by wyrzekł się wiary chrześcijańskiej. Poniósł za to śmierć męczeńską wraz z żołnierzami, późniejszymi świętymi — Eksuperiuszem, Kandydem i Wiktorem.

Jest jednym z patronów rycerstwa europejskiego, Burgundii, farbiarzy, kapeluszników, piechoty, a także dynastii saskiej (ottońskiej) w Niemczech (X–XI w.). W Niemczech kult Maurycego był szczególnie silny. Tzw. włócznia świętego Maurycego była atrybutem koronacyjnym cesarzy niemieckich. Jej kopię, jako zgodę na koronację, przekazał w 1000 Bolesławowi Chrobremu Otton III. Dziś można ją oglądać w skarbcu na Wawelu.

Święty Maurycy opiekuje się miastem Magdeburg i tamtejszą katedrą, do której przeniesiono z Ratyzbony jego relikwie. Wspomnienie liturgiczne: w Kościele zachodnim 22 IX, w Kościele wschodnim 5 X.


Ze względu na swoje afrykańskie pochodzenie jest ukazywany jako ciemnoskóry mężczyzna z murzyńskimi rysami, grubymi wargami, kręconymi włosami. Występuje w zbroi lub krótkiej tunice, w hełmie lub koronie książęcej na głowie, trzyma gałązkę palmową, miecz lub lancę i białą tarczę herbową w purpurowe pasy — znak rycerza-męczennika.

Maurycy łac. ‘należący do Maurusa’ data ur. nieznana, zm. na przeł. III i IV w., Agaunum (ob. Saint-Maurice k. Valais, Szwajcaria), rzymski oficer, męczennik.

***
Tekst pochodzi z książki "Nasi święci patroni", która ukazała się nakładem PWN.