Siostry służebniczki wspominają założyciela

Uroczystej Mszy odpustowej sprawowanej o godz. 11 w podpoznańskim sanktuarium bł. Edmunda Bojanowskiego, założyciela Zgromadzenia Sióstr Służebniczek, przewodniczyć będzie ks. dr Jan Glapiak, przewodniczący Referatu ds. Sanktuariów Maryjnych i Pielgrzymek Archidiecezji Poznańskiej.

Natomiast o godz. 16.30 w sanktuarium zostanie odprawione nabożeństwo dla dzieci i rodziców z błogosławieństwem dzieci oraz matek oczekujących potomstwa, a o godz. 19 Msza św. dziękczynna za łaski otrzymane za wstawiennictwem bł. Edmunda.

Bł. Edmund Bojanowski (1814-1871) urodził się 14 listopada 1814 r. w Grabonogu, małej wielkopolskiej wiosce oddalonej o kilka kilometrów od Gostynia. Wówczas ziemie te - Wielkie Księstwo Poznańskie - znajdowały się w zaborze pruskim. Wychowywał się w rodzinie o duchu i tradycjach patriotycznych. Jego ojciec Walenty utracił swój majątek skonfiskowany za udział w powstaniu listopadowym (1831 r.), w którym uczestniczył wraz z przyrodnim bratem Edmunda (z pierwszego małżeństwa matki) Teofilem. Jego matka Teresa z domu Umińska, była siostrą gen. Jana Nepomucena Umińskiego, który brał udział w wojnach napoleońskich i powstaniu listopadowym.
Edmund będąc słabego zdrowia postanowił służyć ojczyźnie codzienną pracą i nauką. Zachęcił go do tego patriota ks. Jan Siwicki z Dubina koło Rawicza. Ok. 1826 r. bowiem rodzina Bojanowskich przeniosła się do leżącego na terenie dubińskiej parafii Płaczkowa. Od 1832 r. Bojanowski kontynuuował naukę na uniwersytecie we Wrocławiu, przerywaną złym stanem zdrowia oraz śmiercią matki w 1834 r., a potem ojca w 1836 r. Dalsze studia odbywał w Berlinie, jednak zdiagnozowana przez lekarzy poważna choroba płuc przekreśliła jego dalszą karierę naukową.

W 1838 r. wraca więc do rodzinnego Grabonogu, gdzie zamieszkał wraz z bratem. Tam zaangażował się w życie społeczne i dzieła charytatywne m.in. poprzez przynależność do tzw. Kasyna Gostyńskiego stawiającego sobie za cel odrodzenie polskiej tradycji, a przez to ducha narodowego. Zajmował się też badaniem miejscowego folkloru, a poznając zwyczaje ludu polskiego dostrzegał pilną potrzebę szerzenia wśród jego najniższych warstw oświaty i wychowania moralnego. Z myślą o tym założył przy wiejskich szkołach czytelnie polskojęzyczne oraz udostępniał swoją prywatną bibliotekę. W 1845 r. otworzył pierwszą ochronkę dla biednych dzieci.

Punkt zwrotny w życiu Edmunda Bojanowskiego nastąpił podczas epidemii cholery kilkukrotnie nawiedzającej Wielkopolskę pod koniec pierwszej połowy XIX w. Wówczas, pomimo wątłego zdrowia, bez reszty poświęcił się opiece nad chorymi i sierotami, które pozostawiła po sobie epidemia. W 1849 r. otworzył w Gostyniu Dom Miłosierdzia, do którego sprowadził, za zgodą biskupa poznańskiego, siostry miłosierdzia. Oprócz opieki nad chorymi ów instytut prowadził również przedszkole dla sierot, a także szkolił zawodowo dziewczęta m.in. na wychowawczynie w powstających ochronkach.

3 maja 1850 r. powołał do życia Bractwo Wychowawczyń Ochronek skupiające żeński personel pracujący w ochronkach, które stanowiło zalążek Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP. W 1855 r. zostało ono zatwierdzone przez arcybiskupa poznańskiego i gnieźnieńskiego Leona Przyłuskiego, a rok później powstał pierwszy nowicjat zgromadzenia w Jaszkowie koło Śremu. Jeszcze za życia założyciela siostry uzyskały pozwolenie na prowadzenie domów i ochronek w Galicji i na Śląsku.

W 1869 r. Edmund Bojanowski wstąpił do seminarium w Gnieźnie, ale zły stan zdrowia zmusił go przerwania także tych studiów. Ostatni rok życia spędził on na plebani przy sanktuarium Matki Bożej w Górce Duchownej. Tam również zmarł w opinii świętości 7 sierpnia 1871 r.

Pogrzeb Edmunda Bojanowskiego odbył się 11 sierpnia 1871 r. w Jaszkowie, a jego ciało spoczęło, zgodnie z życzeniem, w jaszkowskim kościele. W sierpniu 1930 r. jego doczesne szczątki zostały przeniesione do kaplicy pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w domu gałęzi wielkopolskiej Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Niepokalanego Poczęcia NMP w Luboniu-Żabikowie koło Poznania.

W 1948 r. Zgromadzenie Sióstr Służebniczek rozpoczęło proces beatyfikacyjny swojego założyciela. Zakończyła go beatyfikacja Edmunda Bojanowskiego dokonana przez Jana Pawła II 13 czerwca 1999 r. w Warszawie.

Kaplica w Luboniu-Żabikowie została 8 września 1999 r. ustanowiona przez metropolitę poznańskiego sanktuarium diecezjalnym bł. Edmunda Bojanowskiego, z zadaniem szerzenia kultu Bożej Opatrzności i Jego miłosierdzia.

Po beatyfikacji grób błogosławionego stał się szczególnym miejscem modlitw i pielgrzymek jego czcicieli, przede wszystkim z parafii, gdzie istnieją lub budują się kościoły pw. bł. Edmunda. Przybywają tu również dzieci i młodzież z kapłanami i katechetami, klerycy przygotowujący się do kapłaństwa, chorzy i niepełnosprawni oraz narzeczeni i małżonkowie.

Siostry służebniczki przekonują także, że bardzo wyraźnym rysem kultu Błogosławionego jest modlitwa prośby i wdzięczności kobiet w stanie błogosławionym o szczęśliwe narodziny dziecka, zwłaszcza jeśli jego życie jest zagrożone.

W 2009 r. zostały wydane w czterech tomach „Dzienniki”, które w latach 1853-1871 prowadził błogosławiony. Stanowią one doskonałe źródło do poznania tej niezwykłej postaci.